Wypełniony przez nas, na stronie wybranego towarzystwa, kalkulator ubezpieczenia mieszkania lub domu, gwarantuje otrzymanie oferty na adres mailowy. A więc kilka razy użyty kalkulator ubezpieczenia mieszkania lub domu, pozwoli nam na porównanie ofert różnych ubezpieczycieli i podpowie, gdzie ubezpieczyć mieszkanie czy też dom. Samo mieszkanie powinien ubezpieczyć właściciel, który w razie zniszczenia murów dostanie odszkodowanie. Ube zpieczenie wynajmu nieruchomości pozwoli uniknąć nieprzewidzianych wydatków na naprawy, czy generalny remont, a w jego zakresie jest ponadto ochrona przed utratą czynszu. W jakim zakresie ubezpieczyć wynajęte mieszkanie? 233 views, 4 likes, 0 loves, 1 comments, 6 shares, Facebook Watch Videos from Champion Invest: W dzisiejszym materiale chciałbym przedstawić, dlaczego warto ubezpieczyć mieszkanie類. Miłego Czy można ubezpieczyć mieszkanie w stanie deweloperskim? Ubezpieczenie mieszkania ma chronić nieruchomość przed różnymi niechcianymi zdarzeniami, w zależności od tego, jakie rozszerzenia zostały wybrane. Przede wszystkim zaś chronione są same mury. Podstawowa polisa gwarantuje ochronę przed pożarem czy zalaniem. Zalanie mieszkania – 4 perspektywy. Zalanie mieszkania to jedna z najczęstszych przyczyn wypłaty odszkodowań przez firmy ubezpieczeniowe z polis mieszkaniowych. Wypłata odszkodowania jest uzależniona od kilku elementów: kto kogo zalał, jaka jest przyczyna, czy i kto posiada polisę, jaki jest zakres ubezpieczenia na polisie, Najważniejsze informacje o ubezpieczeniu mieszkania komunalnego. Ubezpieczenie mieszkania przez najemcę jest możliwe również w przypadku mieszkań komunalnych. Mieszkania komunalne służą zapewnieniu lokum osobom nieposiadającym innej nieruchomości, o stabilnym, ale nieprzekraczającym określonego pułapu dochodzie. . Kazimierz Kowalski lubi odpoczywać w salonie. W tle kredens, który odnawiał wspólnie z przyjacielem Grzegorz GałasińskiDom, w którym mieszka śpiewak operowy Kazimierz Kowalski, ma blisko 100 lat. Artysta odziedziczył go po ciotce. Samodzielnie odnowił rodzinne meble. Sam też robi wino z jabłek rosnących w jego Kowalski, znany śpiewak operowy, były dyrektor łódzkiego Teatru Wielkiego, swój azyl znalazł na przedmieściach Łodzi. Mieszka w domu, który ma blisko 100 Ten dom należał do Niemca - opowiada jego historię znany artysta. - On go zbudował. Ale po wojnie jego właścicielką stała się moja ciocia, siostra mamy. Ciocia miała gospodarstwo koło Starachowic i zamieniła się z tym Niemcem. On pojechał w Świętokrzyskie, a ona zamieszkała w Kazimierz mieszka dziś w domu, w którym spędził pierwsze 8 lat swojego życia. Wspomina, że ta okolica wyglądała zupełnie inaczej. Świat kończył się koło Dworca Łódź Żabieniec. - Dopiero, gdy w latach 60. zbudowano fabrykę "Elta", zaczęło się tu rozwijać życie - dodaje. - Powstało z czasem wielkie osiedle mieszkaniowe jednak przez lata wyglądał całkiem inaczej. Nie było kanalizacji, wody. Na podwórku stała toaleta, ze znajdującej się tam studni brało się wodę. A w domu oprócz cioci i wujka mieszkały jeszcze trzy rodziny, które im dokwaterowano. - Wujek z ciocią mieli kuchnię i dwa pokoje - opowiada Kazimierz Kowalski. - Tam, gdzie obecnie jest łazienka, był pokój, w którym spałem ja i ciocia. Wujek spał w kuchni, na kozetce. Ten drugi pokój, który dziś jest moim salonem, był w zasadzie nieużywany. Stanowił spiżarnię. Było w nim bardzo zimno. Pod koniec lat 60. Kazimierz Kowalski zamieszkał w kamienicy przy ul. Narutowicza, naprzeciwko Teatru Wielkiego. Potem mieszkał na Manhattanie, Julianowie, a pod koniec lat 90. powrócił do domu cioci na Teofilów. - Ciocia umarła, w domu tym zamieszkali moi rodzice, a ja z nimi - wyjaśnia po przeprowadzce zaczął remontować dom. Doprowadził wodę, kanalizację, zbudował łazienkę. Ale nie dokonał w zasadzie żadnych zmian architektonicznych, nie wyburzał ścian. Tylko zmodernizował dom. Pan Kazimierz pokazuje białe, oszklone drzwi łączące salon z jadalnią. Kiedyś były zalepione gazetami, tekturami. Za nimi mieszkało dokwaterowane małżeństwo. Teraz wyglądają pięknie. Stoi za nimi duży stół, który pan Kazimierz odziedziczył po babci. - Ma chyba ze 100 lat - wyjaśnia. - Wszystkie stojące tu meble należały kiedyś do babci, cioci, np. kredens, szafa. Podobnie Kazimierz może pochwalić się, że wszystkie meble sam odnawiał. Pomagał mu jego przyjaciel, też śpiewak operowy Andrzej Niemierowicz. W salonie na ścianie wisi portret ojca pana Kazimierza, Wiesława Wierusz-Kowalskiego. Namalowała go Hania Niemierowicz, córka Andrzeja. Pan Kazimierz opowiada, że jego tata miał zostać lekarzem, studiował nawet medycynę, a został aktorem. Występował w łódzkich teatrach, z czasem poświęcił się estradzie. - Obok znajduje się zdjęcie chóru "Czejanda", w którym po wojnie mój tata śpiewał razem ze swoim bratem Zdzisławem - dodaje Kazimierz kuchni stoi niewielka kuchenka węglowa. Pan Kazimierz wyjaśnia, że postawił ją tu już po remoncie Wcześniej w tym miejscu stała duża kuchnia gazowa - wspomina. - Gotowało się na niej, ale też ogrzewała dom. To właśnie w kuchni koncentrowało się życie domowników. Postanowiłem nawiązać do tamtych tradycji i wstawiłem też kuchenkę węglową. Palę w niej, też ogrzewa mieszkanie, ale już na niej nie Kazimierz prowadzi nas na oszkloną werandę. Stoją na niej fotele, kwiaty, a na półkach butelki z winem domowej W tym miejscu ciocia trzymała kury - wyjaśnia artysta. - Teraz mamy tu werandę, która zwłaszcza latem, jest znakomitym miejscem do zapewnia, że stojące na półkach wino robił sam. Z jabłek rosnących w jego Sad ma też prawie 100 lat - opowiada. - Rosną w nim takie gatunki jabłek, jakich się już dziś nie spotyka, a więc między innymi kosztele, malinówki. Niestety, te drzewa owocują co dwa lata, więc wina w tym roku nie Kowalski dużo uwagi poświęca ogrodowi. Lubi się nim zajmować i trzeba przyznać, że choć za oknem jesienna zima, to prezentuje się Od wiosny do jesieni wiele czasu spędzam na traktorku i koszę trawę - zapewnia. - Bardzo lubię to robić!Stuletni dom ma też dobudowaną część, a w niej gabinet Kazimierza Kowalskiego. Stanowi on prawdziwe królestwo śpiewaka operowego. Stoi w nim oczywiście pianino. - Miałem fortepian, ale przekazałem go łódzkiej parafii św. Alberta na Widzewie Wschodzie - mówi Kazimierz Kowalski. - Choć dom jest duży, to nie było w nim specjalnie miejsca na swym gabinecie pan Kazimierz gra na pianinie, ćwiczy przed kolejnymi występami. Ma tu też prawdziwą perłę, a więc szpulowy magnetofon stereofoniczny - ZK 246. A na taśmach prawdziwe białe kruki, między innymi nagranie "Strasznego dworu" Stanisława Moniuszki z lat 50., w którym śpiewają takie operowe tuzy jak Antoni Majak, Andrzej Hiolski czy Bogdan Paprocki. Ta opera jest jego ulubioną. Choć śpiewak przyznaje, że lubi wszystkie opery Stanisława Moniuszki. Bardzo żałuje, że nie można usłyszeć ich w łódzkim Teatrze Kazimierz ma też kolekcję płyt winylowych i kompaktowych. Nie tylko z muzyką Cieszę się, że wydano na CD nagrania orkiestry Zygmunta Wicharego - dodaje. - Współpracował z nią mój tata. A teraz mogę posłuchać, jak śpiewają występujące z tą orkiestrą artystki - Katarzyna Bovery czy Carmen ścianie wisi też plakat zapraszający na dyplomowy recital Kazimierza Kowalskiego z 14 marca 1977 roku. Na fortepianie grał Rajmund Ambroziak, a pan Kazimierz kończył Akademię Muzycznej w klasie Antoniego Majaka. Malwina Wrotniak2011-04-12 06:00redaktor naczelna 06:00Jeżeli nie wiem, jak się śmiejesz, co robi twoja siostra i jeśli nie byłeś u mnie w domu, nie ma mowy o wspólnych interesach. W tym kraju praktycznie każdy ma oszczędności - mówi Mateusz Kotowski mieszkający w stolicy Wietnamu, Hanoi. Malwina Wrotniak, Panie Mateuszu, jak się trafia z NBP wprost do Wietnamu? Chciał Pan wdrażać kontakty z Azją w Banku, ale żeby się od razu przeprowadzać? Mateusz Kotowski: Z NBP do Wietnamu najlepiej jest pojechać na lotnisko, a potem samolotem... (śmiech) A poważnie - w ramach komunikacji wewnętrznej banku, co było moim zadaniem, pod wpływem kolejnych wyjazdów do Azji i z pomocą Departamentu Kadr udało mi się zorganizować zajęcia z języka mandaryńskiego... Niesamowite było to, że na początku zgłosiło się ponad 70 osób, potem grubo ponad 100... Ale to był tylko jeden z elementów. Mateusz Kotowski / Ówczesny wiceprezes NBP - prof. Rybiński - proponował rozszerzenie wiedzy ekonomistów w Polsce na temat Azji. Nie znalazło to podówczas poparcia, również w NBP. Azja była traktowana jako egzotyczna ciekawostka, czego myślę, że możemy żałować, bo teraz to Azja dyktuje warunki współpracy, a współpracą w naszym rozumieniu tak naprawdę nie jest już zainteresowana. Teraz transfer wiedzy jest dosyć jednostronny, a system ochrony informacji gospodarczych jest jak półprzepuszczalna membrana - my dajemy i nic nie dostajemy w zamian. Obudziliśmy się trochę za późno. Obudzimy się jeszcze kilka razy i będziemy równie zaskoczeni. Ja sam w pewnym momencie doszedłem do wniosku, że jeżeli chce się uczyć Azji, to muszę tam pojechać. No więc pojechałem. Znam niejednego fascynata Dalekiego Wschodu, większość z nich mówi jednak o Korei, Indiach, Japonii. Skąd się Panu wziął ten Wietnam? Jak większość rzeczy na tym świecie, to kwestia przypadku. Pierwsza podróż do Azji wzięła się z rozmowy w stylu „a szkoda, że nie zrobiliśmy tego i tamtego”. Jednym z Wielkich Nierealizowanych Planów była włóczęga po Azji. W pewnym momencie przyjaciółka zapytała: no właśnie, czemu? Po godzinie bilety były zarezerwowane. To wspaniały moment, kiedy nagle, za pomocą jednego słowa zaczynasz realizować to, co zawsze było jedynie marzeniem. "Mężczyźni? Cóż... Spora ich część siedzi całymi dniami na ulicy, pijąc zieloną herbatę, paląc i jeżdżąc na motorkach." / thetaXstock Wydaje mi się, że większość naszych marzeń tworzymy w taki sprytny sposób, żeby przypadkiem nigdy ich nie zrealizować. Sam Wietnam to przypadek. Było to chyba związane z filmami, pod wpływem których byłem w tym czasie („Upadłe Anioły” Wong Kar Waia i „Cyclo” Tran Anh Hunga). Podróż zaczęliśmy od Hongkongu, potem Chiny, ale tak naprawdę Azji odpowiadającej naszym wyobrażeniom zakosztowaliśmy dopiero w Wietnamie. To miejsce zdecydowanie mniej hermetyczne, zawsze przyjaźniejsze dla turysty, którym byłem w tym czasie. Wietnam był trzeci w kolejności, ale to była pierwsza miłość. Socjalistyczna Republika Wietnamu, w oryginale: Cộng hòa xã hội chủ nghĩa Việt Nam. Cóż... Zapytam tylko: jak Pan sobie radzi z tamtejszym językiem? Różnica pomiędzy językami zachodnimi a językami Azji to przede wszystkim tonalność. Zdecydowana większość słów to pojedyncze sylaby, ale wymawiane w zależności od znaczenia z różną intonacją. My, Europejczycy, jesteśmy „głusi” pod tym względem. Na początku trudno rozróżnić i pojąć tony. A potem jest jeszcze trudniej, jeśli chce się tego używać. O ile w chińskim mamy 4 tony, to w wietnamskim 6... Oprócz tego niektóre rzeczy wymawia się w taki sposób, że boję się złapać kontuzję języka. Ja jestem na poziomie „cześć, daj ciepła herbata”. Na szczęście na co dzień pracuję w otoczeniu anglojęzycznym. Powoli chłonę i zaczynam rozumieć niuanse i żarty, ale wciąż nie palę się do wnikliwego studiowania. Ile razy był Pan wcześniej w Azji, nim został tam na dobre? Dwa razy. Pierwszy raz wspomniany Hongkong, Chiny i Wietnam, drugi raz - Wietnam i Kambodża. Teraz, za trzecim razem, już tu zostałem. To duża odwaga, żeby kupować bilet w jedną stronę. Nie było obaw? Być musiały. To wyłącznie kwestia rozumienia istoty podejmowania decyzji i istoty samych decyzji. Tak mi się wydaje. Po pierwsze nie ma znaczenia, jaką decyzję się podejmie, ważne jest tylko, że podejmując ją, bierze się na siebie wszelkie jej skutki, odpowiedzialność. Drugą rzeczą jest fakt istoty decyzji – przecież nie obcinam sobie głowy. Jeśli się nie uda, wrócę na tarczy do znajomej mi kultury i będę robić mniej więcej to, co wcześniej. Mamy samoloty, które latają w obu kierunkach. Obawy związane były z tym, co tracę. Sztuka dokonywania wyboru jest umiejętnością tracenia – tracenia tej drugiej opcji. Zostawiłem tu pracę, czego nie żałuję, ale też ludzi, których kocham. To było najtrudniejsze. Postawił Pan na Hanoi, bo zwykle stolica równa się największym możliwościom? Postawiłem na Hanoi, bo tu dają najlepszą na świecie zupę. (śmiech) W Wietnamie Hanoi to wprawdzie stolica, ale nie jest to centrum biznesu. Tu jest kultura, nauka, administracja państwowa i wszystko, co wokół tego. Robi się tu interesy na poziomie minimum krajowym albo po prostu obsługuje się obywateli, na przykład sprzedając zupę. Biznes w Wietnamie to Sajgon. W Hanoi Polacy (nie licząc polskiej ambasady) to mniej niż dziesięć osób. W Sajgonie jest ich minimum setka. Biznes. Stolica kraju to znakomity punkt wyjściowy. Znakomity i drogi. Na początku, po zderzeniu teorii z praktyką pojawił się szok cenowy? Jakkolwiek rozumiany. Tak. Cokolwiek sobie wyobrazimy, będzie zupełnie inaczej. W naszych stereotypach Wietnam to bieda, chatki, ewentualnie tandeta i „kuciak w 5 smakach”. Tymczasem porównując wartość netto przeciętnego mieszkańca Hanoi z przeciętnym mieszkańcem Warszaw,y okazuje się, że biedniejszy jest ten ostatni… "Tutaj nie działa CV ani ewentualny profesjonalizm. Tutaj liczy się to, kogo znasz." / Praktycznie nie ma tu instytucji kredytu. Nieruchomości są droższe niż w Polsce. Wprawdzie ludzie mniej zarabiają, ale o wiele więcej oszczędzają, przez co mają zdecydowanie wyższą siłę nabywczą. Każdy motor, który widzimy na ulicach Hanoi jest kupiony za gotówkę: od do USD. Każdy samochód jest co najmniej dwukrotnie droższy niż w Polsce (zaporowe cła rządu świadomego fatalnej infrastruktury, dla której większa ilość aut byłaby katastrofą). Mieszkania i domy – za gotówkę. Każdy ma oszczędności. Pieniądze cyrkulują w ramach rodzin. Do tego niskie podatki, praktycznie brak czynszów, niewiarygodna zdolność do przetrwania i stąd te wszystkie miliony sklepików w mieście. Bezrobocie tutaj to abstrakcja. Nie masz zatrudnienia? Idziesz na targ, kupujesz w hurcie 100 par kapci i łazisz z tym po mieście, aż sprzedasz. Z drugiej strony duża rotacja pracowników wpływa na jakość obsługi. To często frustruje. Tutaj wszystko jest kupione za pieniądze, które już zostały zarobione i odłożone. Tak, to mnie zszokowało. To teraz bardziej technicznie – jak Pan sobie to wszystko zorganizował – mieszkanie, pracę – żeby w miarę łagodnie wylądować w tej szokującej wietnamskiej rzeczywistości? Jakich formalności trzeba było dopełnić jeszcze w Polsce wiedząc, że zostanie w Wietnamie na dłużej? Wiza, ubezpieczenie i zdrowie. Reszta to mozolna praca. Na początku znalazłem pokój do wynajęcia per internet, w rodzinie wietnamskiej (wielojęzycznej, dziadek - dziennikarz, mama - pracownik uniwersytetu, córka studiująca na dwóch kierunkach). Wspaniali ludzie, czułem się jak w domu. Ubezpieczenie w dobrej firmie, warto zapłacić więcej, polecam firmy prawdziwie międzynarodowe z przedstawicielstwem w Azji, z listą potwierdzonych szpitali itp. 2011 to w Wietnamie Rok Kota / thetaXstock Przed wyjazdem warto się zaszczepić na żółtaczkę, ale prywatnie nie polecam zbytniej przesady. Wielu turystów przyjeżdża tu, łykając antybiotyki i tabletki antymalaryczne, przez co są permanentnie niewyspani, przemęczeni i osłabieni. Sam wprawdzie wożę duża apteczkę, w której mam strzykawki, szwy, wypełnienia dentystyczne itp., ale uważam, że istotniejsza jest świadomość tego, co jest naprawdę niebezpieczne, niż bezmyślne szprycowanie się wszelkimi szczepionkami typu szczepionka przeciw japońskiemu zapaleniu mózgu. Z pracą było trudniej. Tutaj nie działa CV ani ewentualny “profesjonalizm”. Tutaj liczy się to, kogo znasz. Na początku nie znałem nikogo. Minął rok, zajmuję się zarządzaniem projektowym, pracuję w firmie wietnamskiej z pierwszej dziesiątki biur architektonicznych w tej części Azji, zajmuję się tym, na czym się znam, cieszę się wstając do pracy każdego ranka. Rok na to pracowałem. Dziś, po tym roku, co by Pan zmienił w całej akcji przygotowawczej? Trudno mi to oceniać z perspektywy roku, to wciąż ruchomy grunt. Osiąść gdzieś, zapuścić korzenie to kwestia bardziej dekady niż roku. Oczywiście widzę, że błędem było to, jak szukałem pracy, ale z drugiej strony trudno zbudować networking życzliwych ci osób za pomocą internetu. Serwisy społecznościowe to w mojej opinii zabawki dla aspirujących. Nikt nie zaufa na podstawie profilu w sieci. Wpływowi ludzie nie używają tych narzędzi służbowo. Tak więc, gdybym wiedział to, co wiem teraz, to od razu zapukałbym do właściwych drzwi. Ale że wiedzieć nie mógłbym, to pewnie zrobiłbym to samo, co zrobiłem, może tylko trochę efektywniej – uczymy się całe życie. Wiem, że jest Pan przeciwnikiem porównywania Azji do Europy. Tyle tylko, że poprzez odniesienia łatwiej czasami zrozumieć to, co zupełnie nieznane. Faktycznie, żyje się Panu w Wietnamie tak totalnie inaczej? Tak, ma Pani rację, odniesienia to nasze jedyne narzędzie zrozumienia odmienności. Ale z drugiej strony jego niedoskonałość polega na tym, że porównując, opieramy się na znanym nam systemie wartości, a tu przecież właśnie o przewartościowanie chodzi. "Nie masz zatrudnienia? Idziesz na targ, kupujesz w hurcie 100 par kapci i łazisz z tym po mieście, aż sprzedasz." / Weźmy na przykład kolację. Tutaj to nie jedzenie, a krąg znajomych spotykających się przy garze z gotującym się rosołem. Cała ceremonia to gotowanie różnych różności. I wzajemne obdarowywanie się nimi. Czyli nie jemy, a budujemy relację. To się nazywa kolacja. Sama struktura języka i kultura Azji też ma znaczenie. Semantyka tego co i jak się tu mówi jest inna, niż to co my wiemy i znamy. Jeśli ktoś mówi “tak”, to wcale nie oznacza zgody. Nauczyłem się jak na razie jednego: porównania są dobre, jeśli istnieje wspólny mianownik. Tutaj go nie ma. Stąd frustracja turystów domagających się znanych im standardów. Przeciętnemu Polakowi Wietnam kojarzy się ze Stadionem Dziesięciolecia. Tymczasem tamtejsza gospodarka wykracza poza stadionową ofertę, ba, zdaniem niektórych wyrasta na potęgę. Zwykli mieszkańcy gotowi potwierdzić tę opinię zagranicznych inwestorów? Przeciętny Polak i jego pies mają przeciętnie trzy nogi... Wspomniałem o kwestii bogactwa i majętności wcześniej, ale spróbujmy może bardziej na przykładzie. Gdyby porównać przeciętną (z tej samej klasy średniej) rodzinę Pana Truonga z Hanoi i Pana Kowalskiego z Tarchomina w Warszawie, to wygląda to tak: Pan Truong - oszczędności 30 tys. USD, dom za 340 tys. (wartość rynkowa), 3 motory średnio po 3 tys. każdy, córka na studiach w Nowej Zelandii, miesięczne wydatki pochłaniają około 60% zarobków. Pan Kowalski - oszczędności 2 tys. USD na czarną godzinę, dom na 26-letni kredyt do spłacenia (własność banku), pomijam wartość rynkową, która w międzyczasie spadła, samochód 6 tys. na kredyt do spłacenia w 4 lata, córka w podstawówce na Tarchominie, dodatkowe zajęcia z języka angielskiego, brak ciekawych (jakichkolwiek) perspektyw emerytalnych (a jeśli zostanie kilka rat za dom do spłacenia?), wydatki miesięczne to 100% dochodów... balansując na linii spirali zadłużenia i wiecznego stresu. "Każdy motor, który widzimy na ulicach Hanoi jest kupiony za gotówkę" / fot. Mateusz Kotowski Córka Pana Truonga zaopiekuje się rodzicami, kiedy będą starzy, dostanie dom, oszczędności, będzie znała dwa języki (mandaryński i angielski), wyjdzie za mąż wyłącznie za osobę z co najmniej porównywalnym posagiem. Córka Pana Kowalskiego dostanie pracę w urzędzie miasta, nie będzie używać języka obcego, weźmie kredyt i wyjdzie za mąż za naczelnika gminy, z którym zamieszka w domu za kredyt na 30 lat...mieszkanie po rodzicach wolne od hipoteki odziedziczą dopiero wnuki... Ekonomia to również stan umysłu i zasady społeczne. W Stanach, kraju superkapitalistycznym, strata prywatnego banku pokrywana jest z pieniędzy podatników (tzw. bailout). Taki trochę socjalizm… W Wietnamie, kraju socjalistycznym, masz dokładnie tyle, ile zarobisz, wygenerujesz, odłożysz. Państwo ci tego nie zabiera. Taki trochę kapitalizm… Wyczytałem w jakimś raporcie PricewaterhouseCoopers, że Hanoi to najdynamiczniej rozwijające się miasto na świecie (w odniesieniu do PKB). Nie wiem, czy tak faktycznie jest, ale rozwój widać i to bardzo. Nowe dzielnice biznesowe powstają tu szybciej niż budynki w Polsce, nie wspominając o autostradach. Owszem, infrastruktura jest absolutnie niedopasowana do rosnących w tym tempie potrzeb, ale ze spokojem patrzę w przyszłość tego regionu - jeśli będzie to naprawdę potrzebne, to coś wymyślą, a potem natychmiast to zrobią. Skoro już jesteśmy przy inwestycjach i interesach - jak silna dalekowschodnia kultura i tradycja objawia się w korporacyjnych zwyczajach i biznesie? Rozmów tutaj nie prowadzi się w znanym nam zwyczaju: „Dzień dobry, robię to i tamto, to moja oferta, proponuję tyle i tyle, proszę zadzwonić, do widzenia”. Tutaj interesy zaczyna się od wprowadzenia, które wyjaśnia, na ile jest to zaufana osoba. Potem rozmowy dotyczą wszystkiego, ale nie istoty biznesu. Rozmawia się tu o rodzinie, kraju, pieniądzach, ludziach itp. Po jakimś czasie zaproszenie na karaoke czy do domu, co oznacza wyróżnienie i wtedy pod koniec można wspomnieć o możliwości robienia wspólnych interesów. Nie rozumieją tego Europejczycy, którzy wpadają jak grom do biura i chcą od razu oferować. Jeżeli nie wiem, jak się śmiejesz, co robi twoja siostra i jeśli nie byłeś u mnie w domu, to nie ma interesów. Inna jest też forma komunikacji. Dla nas bardziej chaotyczna, ale zdecydowanie pełniejsza w szczegóły i niuanse… Nie polecam przyjazdu z biegu, żeby wejść na tutejszy rynek. Polecam zaznajomienie się z kulturą. A jak to w ogóle jest z pracowitością u Wietnamczyków? Ludzie są tu pracowici. Chociaż poprawka: kobiety są pracowite, od rana do wieczora na etacie, wieczorem zajmują się domem, gotują, sprzątają, opiekują się dziećmi. Mężczyźni? Cóż... Spora ich część siedzi całymi dniami na ulicy, pijąc zieloną herbatę, paląc i jeżdżąc na motorkach. W azjatyckim niebie twoja żona jest Wietnamką, w azjatyckim piekle masz męża Wietnamczyka. Fakt, to generalizm, bo elitę kraju stanowią jednak mimo wszystko mężczyźni, ale to relatywnie niewielka grupa. Uderza hierarchiczność patriarchalna, naleciała z kultury chińskiej. W chińskim alfabecie znak, który przedstawia człowieka i mężczyznę jest taki sam: dwie kreski symbolizują stojącą postać. Znak, który oznacza kobietę jest podobny do Z: oznacza postać, która zbiera ryż lub klęczy przed mężczyzną... ale to się powoli zmienia. Taki układ najdłużej pozostanie pewnie w miejscach podobnych do Sa Pa. To podobno takie wietnamskie Zakopane, z zapierającymi dech górskimi widokami na pola ryżowe i mieszkańcami w ludowych strojach. Ale inna część kraju chyba przyłączyła się już do biegu po amerykański styl życia? Tak, daje się to zaobserwować. Podejrzewam, że iPhone’ów w Wietnamie jest kilka razy więcej niż w Polsce i to nie tylko ze względu na liczbę ludności. Marka osiąga tutaj rangę kultu… Czy Wietnamczycy, zdaniem Pana, dadzą się łatwo skusić na zachodni styl życia? I tak, i nie. Zeklektyzują – wezmą, co będzie OK, resztę zignorują. Połączą ichnią tradycję z tym co praktyczne. To jak z kuchnią francuską, która przybyła do Wietnamu - mamy bagietki, pate, ale to tylko jeden z elementów kuchni. Ten eklektyzm rządzi w każdej sferze życia czy niektóre dążenia Wietnamczyków są tradycyjne i od lat niezmienne? Trudno mi wejść w umysł Wietnamczyka, mogę tylko powiedzieć, o czym mówią, że marzą. Nihil novi - samochód, dużo pieniędzy, rodzina, jeszcze więcej pieniędzy, nowszy iPhone. Ale co ciekawe – także ślub i dobra, tradycyjna żona, mąż. Zaznał Pan już w Wietnamie smaków, kolorów, obrazów. Czego jeszcze nie zdążył? Gdybym wiedział, czego nie zaznałem, to bym pewnie właśnie tego zaznawał. (śmiech) Rok to mało, żeby dobrze poznać kraj. Ale wystarczy, żeby doświadczyć wszystkich ważniejszych aspektów kulturowych. Religii, polityki, ekonomii, roli rodziny, stylu życia, subkultury, codziennych zwyczajów. Problem polega na tym, że ja wciąż tkwię w zawieszeniu pomiędzy światem turystów, którzy są tu tylko na chwilę i oglądają wersję demo a mieszkańcem, który ma tu dom. Nie będę nigdy w pełni częścią tej społeczności, ze względu chociażby na kolor skóry, ale mogę się faktycznie nieskończenie zbliżać do zrozumienia istoty tej rzeczywistości. Czego sobie szczerze życzę. Dziękuję za Witam,Sytuacja wygląda następująco: mieszkanie, które wynajęłam. Wynajmujący chciał założyć Internet, ale w UPC dowiedział się, że potrzebna jest zgoda właściciela tata będąc w UPC złożył osobiście pismo następującej treści:Moje imię i nazwiskoMój adres„Upoważniam p. Kowalskiego legitymującego się dowodem osobistym …. Do zawarcia umowy z UPC na rozszerzony pakiet TV oraz Internet. Wszelkie koszty związane z zawartą umową aż do jej rozwiązania poniesie p. Kowalski”Podpis nieczytelny (mojego taty) Kowalski zawarł z UPC umowę i odebrał wystawiło fakturę na moje nazwisko i w międzyczasie wynajmujący zwiał więc nie mam z nim kontaktu. od UPC wezwanie do do UPC pismo następującej treści:„W nawiązaniu do Państwa pisma z dnia otrzymanego przeze mnie w dniu proszę o wyjaśnienie zasadności wysłanego przez Państwa pisma tj. przedstawienie kopii zawarcia umowy handlowej pomiędzy mną a Państwa firmą oraz przedstawienie kopii protokołu odbioru sprzętu przeze mnie. Jednocześnie informuję, iż jeżeli faktycznie otrzymam od Państwa potwierdzenie zawarcia przeze mnie umowy, natychmiast ureguluję należną kwotę. Do tego czasu z powodu braku podstaw do jej naliczania uważam ją za bezzasadną” co otrzymałam odpowiedź z UPC:„W odpowiedzi na otrzymaną dnia korespondencję, przejmie informujemy, że w świetleposiadanych przez nas dokumentów umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawarta w dniu24 grudniu 2009 roku jest ważna i której Pani jest stroną została zawarta przez pełnomocnika Pana Kowalskiego, który jak wynika z posiadanych przez UPC dokumentów posiadał pełnomocnictwo upoważniające do zawarcia umowy z UPC na usługi w zakresie telewizji kablowej oraz że Pan Kowalski ponosił będzie koszty związane z zawartą umową jest skuteczne wyłącznie w stosunkach między Panią a z art. 95 paragraf 1 kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Paragraf 2 tego artykułu wyraźnie określa, iż czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla nadzieję, że tym zasadność roszczeń kierowanych przez UPC Polska względem UPC nie budzi już Pani pragnę zauważyć, że w korespondencji (mojego taty) z dnia 26 marca się informacja, iż to (mój tata) „zezwolił” w Pani imieniu na zawarcie umowy przez p. należy, że z treści dokumentu formalnie wynika, iż pełnomocnictwo zostało udzielone przezPanią osobiście, nie ma tam informacji, iż reprezentował Panią przy tej czynności kwestie dotyczące umocowania i reprezentacji nie mają jednak wpływu na ważność umowy i powinny zostać rozstrzygnięte pomiędzy mocodawcą i nie nastąpiło przekroczenie granic umocowania ani przestępstwo fałszerstwa dokumentów, nie mamy żadnych podstaw, by uznać, że umowa jest UPC względem Pani o zapłatę kwoty 441 71 zł oraz wydanie sprzętu (modem) stanowiącego własność spółki jest zatem w pełni skuteczne. Pani natomiast powinna oczywiście domagać się zaspokojenia tych roszczeń od Pana Kowalskiego. UPC nie jest bezpośrednio związana z Panem Kowalskim żadnym stosunkiem nadzieję, że zechce Pani przyjąć powyższe wyjaśnienia i uznać je za wystarczające.” UPC ma rację i faktycznie musze im zapłacić czy tylko próbują bezpodstawnie te pieniądze wyciągnąć ode mnie? Gościem Rozmowy Dnia Radia Wrocław był Paweł Kukiz, szef Kukiz'15. Panie pośle, ja mam w grudniu urodziny, czy zadbałby pan o oprawę muzyczną? A ile pan redaktor płaci? Jakoś się dogadamy. Wątpię. Podobno bardzo marnie płacą w tym radiu publicznym, więc ja wątpię czy pana redaktora byłoby stać na takiego genialnego, wspaniałego, wszechstronnego artystę jakim jestem. Są stawki i są stawki. I są też staweczki. A w grudniu znajdzie pan termin. Ja nie po to odmawiałem udziału na imprezie urodzinowej u wszechgwiazdy dziennikarskiej, europejskiego formatu, u pana Mazurka odmówiłem. To pan łudzi się, że ja do Wrocławia będę jechał. Do prowincjonalnego miasta, proszę pana, pozawarszawskiego, gdzie nie mieszka Mazurek. To kończymy tę rozmowę, chyba nic z tego nie będzie. To teraz na poważnie. Sejm uchwalił ustawę antykorupcyjną. Ustawa wejdzie w życie za dwa lata. Spodziewa się pan, że będzie efektywna? Że Polska się przez to naprawdę zmieni i zmienią się standardy? Polska może się zmienić jedynie wówczas, gdy zmieni się sposób wybierania posłów i gdy nada się też obywatelom więcej instrumentów do takiej codziennej kontroli nad władzą. Sama jedna ustawa antykorupcyjna z całą pewnością poprawi jakość życia w kraju, jakość życia politycznego. No ale to jest sprawa taka istotna, bo 30 lat nikt nie był w stanie, żadna partia z własnej woli takiej ustawy by nie uchwaliła. Żadna partia nie uchwali ustawy, która ogranicza ich możliwości sięgania czasami za daleko niż powinna. Sam ten fakt jest super. Natomiast jedna taka ustawa nie zmieni wszystkiego. Do tego trzeba byłoby jeszcze dodać ustawę antysitwową. Do tego trzeba by było zrobić takie pomysły jak jednolity formularz deklaracji podatkowej. Więc tych rzeczy jest dużo. Ale to wejdzie w życie? Ja mam taką nadzieję. Cały czas nad tym pracujemy. Czekam aż prezydent podpisze ustawę antykorupcyjną. W październiku prawdopodobnie wejdzie ustawa o sędziach pokoju pod obrady. Rozmawiamy o tym z prezydentem, ponieważ to z Kancelarii Prezydenta wyjdzie ta ustawa, projekt tej ustawy. Myślę, że do końca roku te dwie duże ustawy będziemy mieli uchwalone i podpisane przez prezydenta. Ta pierwsza, mówię o antykorupcji, wchodzi w życie wbrew temu co pan Tusk wygaduje i kłamie perfidnie, że będzie można kraść przez dwa lata. To ja komunikuję, panie Donaldzie, nie będzie można kraść przez dwa lata, ponieważ ustawa antykorupcyjna wchodzi 1 stycznia 2022. Praktyki łapówkarstwa, tak, przecież to powszechne w czasie pańskich rządów, będą już znacznie utrudnione, bo sąd będzie obowiązkowo w przypadku stwierdzenia łapówkarstwa delikwenta wyrzucał z pracy w spółce Skarbu Państwa, w spółce komunalnej. Jednak lokalne radio i ma pan to poczucie, że jak pan powie to na naszej antenie, to te słowa do Donalda Tuska dotrą. Nie. Ja dlatego tam mówię odważnie, bo nie dotrą. A zobaczy pan, że dotrą. Nie dotrą, bo do niego niewiele dociera. On przyjechał z gotowym planem, by wszystkich tutaj spacyfikować, skłócić, ponakręcać na siebie, dalej kłamać. Ile razy pan premier Tusk w czasie kampanii wyborczej, jednej, drugiej, trzeciej chyba nawet, zapowiadał szumnie z Platformą wejście całego pakietu ustaw antykorupcyjnych i antysitwowych? Problem w tym, że ani tego nie wprowadził przez te lata kiedy rządził, ani nikt na oczy tego pakietu nie widział. Czyli wina Tuska? Nie wina Tuska. Nie, nie. Wina wyborców, którzy wierzą partiom politycznym, bez względu na to czy to jest Tusk, czy to jest PiS, czy jakakolwiek inna partia i łudzą się, że partie wywiążą się z programu. Może powinno dojść do twardego resetu i czyszczenia pewnych spraw? Nie chciał pan postawić sprawy na ostrzu noża, nawet gdyby miało dojść do przedterminowych wyborów? Gdyby opozycja chciała przedterminowych wyborów, to u mnie telefon by cały czas dzwonił z różnymi propozycjami spotkań. Ani jednego oczywiście nie było. Bo opozycja mówi, że panu nie ufa. Proszę mnie nie rozśmieszać. Ja chyba zostałem jedyną osobą z całego tego towarzystwa, która konsekwentnie dąży do wprowadzenia postulatów z czego 4 razy TAK Platformy Obywatelskiej, z tej antysitwy, do wprowadzenia JOW-ów, do wprowadzenia referendów, do zmniejszenia liczby posłów, do likwidacji Senatu. itd. A oni mi mówią, że mi nie ufają? Ja im nie ufam. Gdybym ja im ufał, to bym w ogóle w politykę nie wchodził, tylko sobie grał piosenki i zarabiał konkretne pieniądze. A ponieważ im nie ufam, że oni to wprowadzą, bo kłamią od samego początku, no to musiałem w to wszystko wejść, w to bagno i tyle. Męczy się pan? Rozmawiając z panem? Nie, ze mną nie. Czy w Sejmie się pan męczy? Na co dzień to się nie męczę. Ale są sytuacje takie, że każdy normalny człowiek by się męczył. Choćby dyskusje o sytuacji na granicy, gdzie są dzieci, te obrazki. O tym jeszcze za chwilę. Kto mógłby zostać sędzią pokoju? Potencjalnie, jak pan redaktor skończy studia prawnicze. A może pan redaktor skończył? Nie. Ale gdyby pan redaktor skończył i odbył 3-letnią praktykę w którymś z zawodów prawniczych to mógłby pan startować w wyborach bezpośrednich, ponieważ to obywatele będą wybierali tego sędziego pokoju i mógłby pan zostać wybrany na 6-letnią kadencję. A po 6-letniej kadencji z automatu dostaje pan aplikację i zostaje panu tylko do zdania egzamin, czy to sędziowski, czy adwokacki, czy prokuratorski. Także w ogromnej mierze jest to ogromna reforma sądów, ponieważ w dużej mierze ogranicza możliwość sitw tych wszystkich rodzinnych, wskazań salonów itd. A coś oprócz tej ustawy jeszcze w październiku? Z mojej perspektywy są drobiazgi. Mówię o takim pakiecie ustaw rolnych, to Sachajko mógłby wiele o tym powiedzieć, choć takie drobiazgi do końca nie, bo w najbliższym czasie ma być uchwalone umożliwienie uprawy tych konopi przemysłowych bez konieczności uzyskiwania jakiś tam specjalnych pozwoleń. Oprócz tego jest planowana ustawa, jest po biurze legislacji, ustawa o uprawie medycznych konopi w Polsce, w specjalnych ośrodkach oczywiście, pod kontrolą. Aha i pakiet ustaw dotyczących rolnictwa, jak już mówiłem, w tym brak konieczności odralniania budynków gospodarczych, rolniczych, których rolnik prowadzi działalność, mają mały warsztacik, czy coś. I to będzie przegłosowane? To powinno być do października, do listopada. To już jest czytane. Najważniejsza z tych małych ustaw, małych z mojej perspektywy, bo mnie przede wszystkim interesują te ustrojowe, to jest ustawa, której pierwsze czytanie już się odbyło i chodzi tutaj o taką grupę około 30 tysięcy opiekunów osób niepełnosprawnych, które niepełnosprawność nabyły przed ukończeniem 18. roku życia. Te osoby, ci opiekunowie w latach 90., korzystając z rozporządzenia, zrezygnowali z zasiłku na rzecz tego niepełnosprawnego, który wynosił wtedy chyba około 300 złotych, czy coś około 500 i przeszli na emeryturę. Wysokość emerytury została do dziś około 1000 złotych, natomiast zasiłek to są 2 tysiące. No i ten opiekun pobiera tylko emeryturę rezygnując z zasiłku, czyli dostaje 2 razy mniej, niż powinien. Czyli ważne ustawy społeczne? Ta jest bardzo ważna. To zaspokaja roszczenia około 30 tysięcy osób. Posłuchaj całej rozmowy: play pause stop Aby odsłuchać załączonego dźwięku zaktualizuj przeglądarkę lub/i wtyczkę Adobe Flash Player. Wojciech Boczoń2018-12-21 06:00analityk 06:00/ MSWW internecie bez większego trudu można zakupić tzw. dowód „kolekcjonerski”. Ponieważ nie różni się on niczym od oryginału, chętnie z takich „dokumentów” korzystają oszuści. Napisała do nas jedna z czytelniczek, która chce podzielić się swoją historią o tym, jak straciła mieszkanie przez dowód kolekcjonerski. Temat dowodów kolekcjonerskich poruszaliśmy na łamach wielokrotnie (zobacz tekst: "W internecie kwitnie handel fałszywymi dowodami osobistymi"). Tego typu dokumenty można legalnie nabyć w kilku firmach ogłaszających się w internecie. Ceny wynoszą od 300 do 700 zł. Producenci reklamują je jako „doskonałe kopie oryginałów” i zapewniają, że „wzory dokumentów są robione 1:1 na podstawie oryginalnych dokumentów”. Mają hologram, nadruk UV, mikrodruk oraz farbę OVI jak w oryginale. Taki sam wymiar i ten sam rodzaj plastiku. Na dokument można nanieść dowolne dane. Producenci polecają je jako doskonały pomysł na prezent lub niebanalną pamiątkę. Tyle teorii. W praktyce nie brakuje oszustów, którzy wydając 700 zł na „zabawny gadżet”, liczą na znacznie większy zwrot z inwestycji. Sprzedam tanio mieszkanie, byle szybko Napisała do nas pani Anna (imię zmienione), która chce podzielić się historią o tym, jak została oszukana przez osobę posługującą się takim dowodem. Pani Anna ma firmę zajmującą się obrotem nieruchomościami. Kilka tygodni temu odebrała telefon od osoby, która chciała sprzedać mieszkanie. Ponieważ cena była okazyjna, a lokalizacja bardzo dobra, pani Anna zdecydowała się spotkać z potencjalnym kontrahentem. Ceny mieszkań w Polsce [wykresy] – Powiedział, że ma do zrobienia biznes życia i musi szybko upłynnić kawalerkę w bardzo atrakcyjnej cenie – mówi oszukana. – Twierdził, że klient mu się wycofał, a czas go goni i musi sprzedać mieszkanie do końca tygodnia. Umówiliśmy notariusza i kupiliśmy mieszkanie – dodaje. Wszystko poszło bez większych problemów. Klient podpisał protokół zdawczo-odbiorczy oraz przekazał klucze. Z powodu pilnego wyjazdu poprosił o dwa tygodnie na organizację wywozu mebli oraz rzeczy osobistych. – Przepisaliśmy liczniki. Czekaliśmy 2 tygodnie z wejściem do mieszkania. Klient się już nie odezwał, więc wystawiliśmy mieszkanie na sprzedaż – mówi pani Anna. Pierwsze oszustwo z dowodem kolekcjonerskim Zaczęli przychodzić potencjalni nabywcy i oglądać wystawione mieszkanie. Za którymś razem do pani Anny zadzwonił pracownik firmy i powiedział, że w mieszkaniu jest mężczyzna, który twierdzi, że jest właścicielem mieszkania. – Wysłałam mu skan aktu notarialnego, a pan wylegitymował się dowodem osobistym. Okazało się, że dane w akcie notarialnym były identyczne jak w dowodzie, nie zgadzała się tylko osoba, bo to nie był ten pan, który podpisywał akt notarialny – mówi pani Anna. Jak się okazało, właściciel wynajął mieszkanie na kilka tygodni oszustowi, który się pod niego podszył. Złodziej wyrobił dowód osobisty na podstawie danych z umowy, pozyskał numer księgi wieczystej oraz dokumenty z urzędu niezbędne do sprzedaży. Podrobił zaświadczenie z administracji o braku zaległości w czynszu, założył konto w banku i wyłudził prawie 300 tys. zł. Prawda wyszła na jaw tylko dlatego, że właściciel mieszkania, przebywający od dłuższego czasu w innym województwie, przyjechał na rodzinną imprezę i przy okazji przyszedł sprawdzić, czy z wynajmowanym mieszkaniem wszystko w porządku. Zrobił się podejrzliwy, bo stracił kontakt z najemcą. Traf chciał, że w tym samym czasie do mieszkania przyszedł pracownik firmy zajmującej się obrotem nieruchomościami z potencjalnym klientem. – Gdyby nie to spotkanie, być może właściciel, który mieszka w Bieszczadach, dowiedziałby się o tym, że już nie jest właścicielem po sprzedaży przez nas mieszkania kolejnemu klientowi – mówi pani Anna. Drugie oszustwo z dowodem kolekcjonerskim Sprawa trafiła do prokuratury. Jak się później okazało, umowa najmu z właścicielem mieszkania też została podpisana na dowód kolekcjonerski z danymi innej osoby, która rzeczywiście istnieje. Oszust pozyskał skądś dane i wyrobił duplikat dowodu. – W naszym kraju za podrobienie 100 zł idzie się do więzienia, a za kradzież 300 tys. przy użyciu podrobionego dowodu zostaje się bezkarnym – mówi rozżalona pani Anna. Sprawa jest w toku. Jak to możliwe, że sprzedaż dowodów kolekcjonerskich jest legalną działalnością? Wszystko rozbija się o kruczki w przepisach. Osobie, która podrabia dokument należy udowodnić, że robi to z zamiarem popełnienia przestępstwa. Należy udowodnić sprzedawcy, że dowód ma służyć przestępstwu – Nie może stanowić przestępstwa zachowanie sprawcy, który podrabia lub przerabia dokument w celu innym niż wskazany w ustawie – tłumaczy Dawid Marciniak z biura prasowego Komendy Głównej Policji. – W omawianym przypadku oferent wyraźnie deklaruje, że produkowany przedmiot nie jest dokumentem i nie wolno go używać jako autentycznego. Brak jest zatem w obecnym stanie prawnym podstaw do ogłoszenia osobom produkującym takie przedmioty zarzutu fałszerstwa, jeśli czynność ogranicza się do naniesienia na nośnik informacji przekazanych przez klienta – mówi. Ekspert zwraca uwagę, że problematyczne jest również postawienie producentowi zarzutu pomocnictwa w przestępstwie. W takiej sytuacji konieczne byłoby wskazanie konkretnego przestępstwa, które pomocnik miał ułatwić. – Należałoby wykazać w toku postępowania, że wytwórca takiego „dokumentu” wykonuje go w zamiarze (bezpośrednim lub ewentualnym) popełnienia konkretnego przestępstwa . W ocenie Biura Kryminalnego KGP przy ujawnieniu posłużenia się takim „dowodem osobistym” jako autentycznym w toku postępowania należy również ustalić rolę wystawcy „dokumentu kolekcjonerskiego” celem potwierdzenia lub wykluczenia jego współsprawstwa lub pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa – tłumaczy Marciniak. Problem dowodów kolekcjonerskich wkrótce zostanie jednak rozwiązany. W Sejmie prowadzone są prace nad ustawą zakazującą wytwarzania dokumentów, które można uznać za prawdziwe. „Kolekcjonerzy” nadal będą mogli kupować podróbki, ale oferenci będą musieli je produkować w innych rozmiarach niż oryginały. Obserwuj @wboczonŹródło:

pan kowalski chciał ubezpieczyć mieszkanie