Zwrócono się do głosujących z prośbą o wybór pomiędzy dotychczasową flagą Nowej Zelandii a propozycją Kyle’a Lockwooda wyłonioną w pierwszym referendum. 24 marca podano wstępne wyniki sugerujące, że za utrzymaniem dotychczasowej flagi było 56,6% głosujących, zaś za propozycją ze srebrną paprocią opowiedziało się 43,2%. Do Nowej Zelandii należy absolutny rekord w ilości owiec: 47 390 000 owiec, czyli 12,6 owcy na osobę; Nelson było pierwszym miastem na świecie, w którym wprowadzono ośmiogodzinny dzień pracy; Jezioro Frying Pan czyli Jezioro Patelnia, jest największym na świecie źródłem gorącej wody, które osiąga w najgłębszym punkcie 200° C W Nowej Zelandii są trzy oficjalne języki urzędowe: Angielski. Maoryski. Migowy. Z wymienionych powyżej zdecydowana większość ludności posługuje się językiem angielskim. Rdzenni obywatele Nowej Zelandii mówią również po maorysku. Duża cześć mieszkańców jest dwujęzyczna czyli mówi zarówno po angielsku jak i maorysku. Aby dowiedzieć się więcej o tym, jak zarabiać za przeprowadzkę do Nowej Zelandii, Sprawdź ten przewodnik! # 6. Chattanooga, Tennessee . Tennessee oferuje wszystkim specjalistom ds. technologii do 11,250 XNUMX USD na przeprowadzkę. 15. Bądź bezpieczny i zdrowy w Nowej Zelandii. Nowa Zelandia to kraj wyspiarski Pacyfiku położony na południowo-zachodnim Pacyfiku. Geograficznie kraj jest podzielony na dwa główne obszary lądowe: Wyspę Północną (Te Ika-a-Mui) i Wyspę Południową (Te Waipounamu), a także wiele mniejszych wysp. Nowa Zelandia znajduje się około Jaki jest najtańszy sposób na przelew do Nowej Zelandii? Najtańszym sposobem na wysłanie pieniędzy do Nowej Zelandii jest skorzystanie z usług internetowego serwisu transferowego. Spośród 46 dostępnych serwisów, Wise jest zazwyczaj tajtańszym serwisem (w 22.4% wyszukiwań na Monito.com w okresie ostatnich 3 miesięcy). . Podróże międzynarodowe do Nowej Zelandii są dozwolone dla zaszczepionych podróżnych. Istnieją wyjątki dla niezaszczepionych obywateli, rezydentów i osób podróżujących z „z ważnych powodów”. Konieczne jest spełnienie wymagań, aby umożliwić w podróżyZwolnienia z zamknięcia granicy obowiązują osoby podróżujące z „podstawowych powodów”, w tym podróży w celu podjęcia pracy lub nauki. Podróże w celach turystycznych nie są dozwolone, chyba że zostaną w pełni zaszczepione. Pełne informacje na temat zwolnień można znaleźć na stronie szczepionkaPodróżni są zobowiązani do przedstawienia ważnego międzynarodowego zaświadczenia o pełnym szczepieniu przeciwko COVID-19 przy użyciu zatwierdzonej szczepionki. Ostatnia dawka musi być podana co najmniej 14 dni przed podróżą. Istnieją zwolnienia dla nieszczepionych obywateli Nowej Zelandii, mieszkańców i osób podróżujących z ważnych powodów. Pełne szczegóły można znaleźć na po przylociePakiet 2 szybkich testów antygenowych zostanie dostarczony po przybyciu. Pierwszy należy przeprowadzić w dniu przyjazdu lub dzień później, a drugi w piątym lub szóstym dniu po przyjeździe. Wyniki testu należy zgłosić do Ministerstwa Zdrowia, instrukcje zostaną dostarczone pocztą elektroniczną po wypełnieniu „Deklaracji podróżnego z Nowej Zelandii”. Szczegółowe informacje na temat tego procesu można znaleźć na stronie są dodatkowe dokumenty„Deklarację podróżnego z Nowej Zelandii” należy wypełnić przed wyjazdem. Podczas procesu należy przedstawić dowód szczepienia lub zwolnienia, historię podróży i dane kontaktowe. Po wypełnieniu e-mailem zostanie wysłana „przepustka podróżnika” z kodem QR, który należy okazać przy zameldowaniu i po podróżna z Nowej ZelandiiWięcej informacji Rząd Nowej ZelandiiŚrodki podejmowane przez władzeNowa Zelandia została podzielona na „strefy” w celu kategoryzacji ograniczeń, a cały kraj jest obecnie sklasyfikowany jako pomarańczowy. Informacje dotyczące reakcji na COVID-19 w Nowej Zelandii można znaleźć na stronie na twarz są wymagane w zamkniętych środowiskach i w transporcie publicznyTransport publiczny działa jak są otwarte jak są otwarte jak nocneKluby nocne są otwarte jak i usługi są otwarte i mają odpowiednie środki bezpieczeństwa, takie jak stosowanie środków do dezynfekcji rąk i zachowanie dystansu społecznego. Malwina Wrotniak2017-08-23 06:00redaktor naczelna 06:00Tu, na drugim końcu świata, są zjawiskowe krajobrazy niczym z "Władcy Pierścieni" i życie z dala od europejskiego pośpiechu oraz problemów, które trawią dziś Zachód. Ale Nowa Zelandia na pewno nie jest rajem na ziemi. Nie nadaje się na wyjazdy w ciemno i bywa zbyt droga dla rodzin, by utrzymać się z jednej pensji. Może rozczarować też osoby, które oczekują nowoczesności i wygody. Paweł Duszczyk do Auckland przeniósł się dwa lata temu. Zmienił kontynent, nie zmieniając pracodawcy. To miało być zawodowe wyzwanie i cenne doświadczenie dla rodziny z dwójką dzieci. W najnowszym odcinku z cyklu #TamMieszkam opowiada o tym, jak wyobrażenia o życiu na drugim końcu świata wypadły w zderzeniu z rzeczywistością, czy odróżnia nowozelandzki lifestyle od zwykłej opieszałości i jak udowodnić stabilność związku w wymagającym procesie wizowym. – Kiedy się już zamieszka się w Nowej Zelandii, wszystko działa raczej sprawnie i przyjemnie. Problemem natomiast jest to, żeby tu zamieszkać – podsumowuje. Malwina Wrotniak: W ramach inicjatywy #NaBankiera zaproponowaliśmy czytelnikom, że sprawdzimy, w jaki sposób zmienić kontynent, nie zmieniając pracodawcy. Panu się to udało. Paweł Duszczyk: Powodzenie takiej akcji zależy w dużej mierze od podejścia pracodawcy. Ja mam szczęście pracować w instytucji o bezsprzecznie globalnym zasięgu. HSBC ma spółki zależne albo oddziały centrali z Londynu i Hongkongu rozsiane po całym świecie. Przeniesienie się z jednego kontynentu na drugi jest łatwiejsze w ramach jednej grupy, bo chociaż z formalnego punktu widzenia zmienia się podmiot zatrudniający, to nie zmienia się organizacja – bez względu na kraj, obowiązują w niej te same standardy i kultura korporacyjna. Akurat HSBC wysoko ceni sobie globalną mobilność pracowników, bo wychodzi z założenia, że służy ona wymianie myśli, idei, pomysłów, a przy tym wnosi coś nowego do kultury pracy. Dla mnie to też ciekawe doświadczenie wykonywać tę samą pracę na różne sposoby – z różnymi osobami, w ramach różnych stylów zarządzania ludźmi, przy uwzględnieniu specyfiki danego regionu. To zaprocentuje w przyszłości. Kto zabiegał o te przenosiny – Pan czy pracodawca? Powinienem najpierw wyjaśnić, że Nowa Zelandia to nasze drugie zagraniczne miejsce zamieszkania. Wcześniej przez piętnaście miesięcy byliśmy w Paryżu. Wyjechaliśmy, bo dostałem pracę w tamtejszym zespole, gdzie poszukiwano osoby wspierającej kraje Europy we wdrażaniu nowych międzynarodowych regulacji FATCA z punktu widzenia bankowości korporacyjnej. Miałem już wtedy trochę doświadczenia zawodowego w tym obszarze, więc zaaplikowałem. Chciałem zawodowo spróbować nowych wyzwań – sprawdzić się w projektach na większą skalę, przy mniej typowych zadaniach. Projekt na początku był dość skomplikowany, praca wymagała kontaktu z osobami z kilkunastu krajów, co było też czynnikiem motywującym. Zachęcający był też sam Paryż. Do tego forma przenosin była mi na rękę - to była długoterminowa delegacja z kraju do kraju, a nie na stałe. Z tyłu głowy zawsze więc miałem myśl, że nawet jeżeli się nie uda, nie sprawdzę się albo nie spodoba mi się ta zmiana, wracam na swoje miejsce, które znałem, do pracy, w której czułem się dość komfortowo i nie zostaję w obcym kraju z poczuciem porażki. Świadomość bezpieczeństwa zawodowego miała spore znaczenie przy podejmowaniu decyzji. Spędziliśmy we Francji z całą rodziną bardzo dobry czas. To była ciekawa przygoda zarówno z punktu widzenia zawodowego, osobistego, jak i rodzinnego. Wróciliśmy do Polski po piętnastu miesiącach, w styczniu 2015 roku, i... zrobiło się trochę smutno. Pozostała tęsknota za międzynarodowymi przygodami i przekonanie, że dobrze ją znieśliśmy jako rodzina. W naturalny sposób zapadła więc decyzja, że będziemy się rozglądać za nowymi możliwościami – a że one teoretycznie są, to wiedzieliśmy, bo firma jest otwarta na takie pomysły. Dlaczego właśnie Auckland miało zostać następcą Paryża? Decydując się na kolejną przeprowadzkę, nie mieliśmy wymarzonych kierunków, nic z tych rzeczy. Po prostu myśleliśmy o krajach, które umożliwiałyby życie „po europejsku”. Nowa Zelandia jako kolonia brytyjska wydawała się spełniać to kryterium. Później okazało się, że nie do końca tak jest (śmiech). fot. / / YAY Foto O pracę w Auckland zaaplikowałem, ponieważ w analogicznym zespole jak ten, w którym pracowałem w Polsce, potrzebowano akurat osoby, która wykonywałaby podobne zadania. Miałem więc poczucie, że nie jest to zmiana pracy, a tylko kraju. Dość drastyczna zmiana. Faktycznie - towarzyszyła nam myśl, że jest to drugi koniec świata. Bo naprawdę jest - dalej już nic nie ma, oprócz oceanu oczywiście (śmiech). Wiedzieliśmy, że będziemy bardzo daleko od rodziny, rzuceni na głęboką wodę, że nie znamy tam kompletnie nikogo. Polska społeczność w Nowej Zelandii jest relatywnie niewielka, a do tego nie mieliśmy z nią specjalnie kontaktu przed przeprowadzką. Czekało nas zupełnie nowe środowisko i wtedy jeszcze brak perspektywy, że ktokolwiek nas tu odwiedzi. Z drugiej strony po Paryżu wiedzieliśmy mniej więcej czego się spodziewać, jeśli chodzi o samą organizację życia na emigracji. Mieliśmy świadomość, co się zmienia i przez co będziemy musieli przejść (aczkolwiek na tutejszy proces wizowy chyba nie byliśmy przygotowani). Nasze dzieci bardzo dobrze zniosły przenosiny do Paryża, dla nich to była niesamowita przygoda i cała nasza rodzina dość dobrze funkcjonowała na emigracji, więc powiedzieliśmy sobie ponownie: czemu nie. Ile czasu zajęła zmiana kontynentu? W lipcu 2015 roku zapadła pozytywna decyzja ze strony Nowej Zelandii. Wylądowałem w Auckland we wrześniu, a moja rodzina miesiąc później, co było spowodowane procesem wizowym. Tam mieszkam 31,09 zł 37,91 zł Sprawdź Pulapki myślenia 30,08 zł 49,00 zł Sprawdź Nadchodzi III wojna 27,80 zł 44,90 zł Sprawdź Tym razem to nie miało być tylko piętnaście miesięcy? Podpisywałem kontrakt na trzydzieści sześć miesięcy. Od tego czasu warunki trochę się zmieniły i teraz jestem na otwartym kontrakcie, który pozwala mi zostać w zasadzie tak długo, jak byśmy chcieli. Najprawdopodobniej pomieszkamy tu chwilę dłużej niż trzy lata, ale nie jakoś szczególnie dłużej, bo nie planujemy zostawać w Nowej Zelandii na zawsze. Bo nie jest taka, jak się spodziewaliście? „Europejskość”, którą tu zastaliśmy, nie jest „europejskością”, której się spodziewaliśmy przed wyjazdem. W rzeczywistości trudno o nią w Nowej Zelandii, tak samo jak w Auckland trudno o klimat dużego miasta. Warto podkreślić, że ten kraj zdecydowanie nie jest rajem na ziemi i przyjeżdżając, trzeba zdawać sobie z tego sprawę. Niedawno usłyszeliśmy gdzieś z żoną, że „Władca Pierścieni” to najlepsza kampania reklamowa, o jakiej mogła marzyć Nowa Zelandia i w pełni się z tym zgadzamy. Turystycznie jest to zdecydowanie wspaniałe miejsce, tyle tylko, że dla ludzi, którzy lubią dziką naturę i zwiedzanie momentami bezludnych miejsc, gdzie podczas przemierzania wielu kilometrów, spotyka się raptem kilka samochodów jadących z przeciwka. A poza tym dookoła owce, krowy, ptaki, bujna zieleń i oczywiście przepiękny ocean. fot. / / YAY Foto O cywilizację nie jest łatwo. Typowym jej dobrodziejstwem jest sprawnie działający transport publiczny. W Auckland zasadniczo on funkcjonuje, ale chociaż centrum miasta jest dość dobrze skomunikowane, to poza nim już jest o wiele gorzej. Nie ma metra, tramwajów, pozostają tylko pociągi, ale na bardzo ograniczonym obszarze. I samochód. Da się bez niego w Nowej Zelandii w miarę normalnie funkcjonować? W ogóle nie ma takiej opcji. Oczywiście powszechne używanie samochodów prowadzi do niemiłosiernych korków, szczególnie w godzinach szczytu i na głównych ulicach. Do tego koszt parkingu w śródmieściu jest bardzo wysoki. Byliście tego świadomi przed przyjazdem? Spodziewaliśmy się, że trzeba będzie mieć auto. Do Paryża nie zabieraliśmy samochodu i jedyna niedogodność, jaka się z tym wiązała, dotyczyła wakacyjnych wyjazdów, kiedy musieliśmy przemieszczać się z bagażami. Paryż jest inny – tam jest wszystko: metro, autobusy, tramwaje, taksówki, kolejka elektryczna, a do tego sklep zawsze pod nosem. W Nowej Zelandii dotarcie do marketu, gdzie można zrobić zakupy na cały tydzień, jest nie lada wyprawą. Większe sklepy są porozsiewane po różnych dziwnych miejscach, do których niekoniecznie da się dojechać bez samochodu. Natomiast w mniejszych, „osiedlowych”, wybór nie jest duży. Przez to nauczyliśmy się gospodarować czasem i zasobami. Musieliśmy się przestawić na zakupy raz w tygodniu, bo fizycznie nie byliśmy w stanie robić tego częściej, nawet mając samochód. Tutaj wymaga to sporo wysiłku i czasu, inaczej niż w Polsce, gdzie nie jest żadnym problemem podjechać po parę rzeczy codziennie w drodze z pracy. fot. / / YAY Foto Co więcej, oferta produktów dostępnych w tutejszych sklepach nie rzuca na kolana. Mówi się, że Nowa Zelandia jest krajem słynącym z doskonałej jakości produktów spożywczych - nie do końca tak jest. Jako że kraj jest wyspą na Pacyfiku, spodziewaliśmy się wielkiego wyboru owoców morza, ryb. O ile owoce morza jeszcze da się znaleźć, o świeżą rybę ciężko. Przeprowadziliście prywatne dochodzenie w tej sprawie? Tutejsza gospodarka stoi eksportem żywności i produktów rolnych. Przetwory mleczne, wołowina, ale i ryby trafiają głównie za granicę. Dobre jedzenie tutaj na miejscu trzeba sobie umieć zorganizować. My dostaliśmy od znajomych namiar na farmera spoza Auckland, u którego zaopatrujemy się w mięso i nabiał. Dobrego jedzenia można oczywiście skosztować w licznych tu restauracjach – i tu dochodzimy do innego ważnego wątku – Nowa Zelandia to drogi kraj. Drogi dla turystów, bo koszt wynajęcia samochodu, żeby można było trochę pozwiedzać, jest wysoki. Jest też dość drogi dla mieszkańców, bo zarobki w stosunku do tutejszych cen nie przyprawiają o zawrót głowy. Trzeba sobie z tego zdawać sprawę, wyjeżdżając do Nowej Zelandii. Ranking 25 najlepszych kierunków emigracji Znajomi, którzy mieszkali tam przez rok, opowiadają, że jak nigdy w swoim życiu, notowali w zeszycie każdego wydanego dolara. My na początku utrzymywaliśmy się tylko z mojej pensji, co też wymagało drobiazgowego planowania domowego budżetu. Życie z jednej wypłaty nie jest tutaj łatwe – chodzi już nawet nie tyle o koszty rozkoszowania się pięknem tego kraju, co o nieruchomości. Auckland nieustannie zbiera wysokie noty w rankingach najdroższych miejsc do życia – i to głównie za sprawą wydatków mieszkaniowych. Statystyki podają, że na ten moment w samym Auckland brakuje ok. 50 tysięcy domów, czyli miejsc dla blisko 150 tysięcy osób. Szacuje się, że w ciągu kilku kolejnych lat skala problemu raczej się nie zmniejszy. I mówimy o domach, a nie mieszkaniach, nie bez powodu, prawda? Tak – w Auckland właściwie nie ma bloków. Co prawda budują się tu apartamentowce, ale będą to luksusowe nieruchomości w samym centrum, na pewno nie na kieszeń przeciętnego zjadacza chleba. Auckland w ogóle nie przypomina nowoczesnego miasta, to zbitek kilku miejscowości połączonych w jedną aglomerację. Pokonanie 25-kilometrowej trasy do pracy zajmuje mi codziennie około 40-45 minut i uważam, że jestem w naprawdę dobrej sytuacji. Oczywiście dużo zależy od tego, w jakiej konfiguracji się tu przyjeżdża. Singiel zamiast domu za miastem wynajmie pokój albo małe mieszkanie w centrum. A będzie długo szukał? Nasze doświadczenie jest takie, że w znalezienie odpowiedniej nieruchomości trzeba włożyć sporo wysiłku. Nam zajęło to trzy miesiące. Z powodu cen czy standardu? Jednego i drugiego. W Nowej Zelandii nie ma się co spodziewać typowo europejskiego sposobu budowania – solidnych murów, porządnego ocieplenia, szczelnych okien, centralnego ogrzewania itd. Taki standard dopiero zaczyna się pojawiać w nowym budownictwie. Poza tym w mieście, gdzie popyt przewyższa podaż, dochodzi do tego, że wynajmuje się w zasadzie wszystko. W skrajnych sytuacjach właściciele nieruchomości przerabiają własne garaże na mieszkania. To miejsca zajmowane przez studentów i osoby, które przyjeżdżają do wakacyjnej pracy w Auckland. fot. / / YAY Foto Na jakie inne duże wydatki trzeba się nastawić? Jeżeli nie ma się dobrego ubezpieczenia medycznego, to na opiekę zdrowotną. Szczególnie gdy trzeba wykonać bardziej zaawansowaną diagnostykę czy testy laboratoryjne. Koszty związane z nieruchomościami, żywnością czy zdrowiem nie składają się na obraz najlepszego miasta do życia. A taki tytuł Auckland zdobywało nie raz. Być może chodzi bardziej o tzw. lifestyle, czyli słowo, którego używa się tu bardzo często. O to, że nie czuć tu pędu czy pośpiechu, nie widać, żeby ludzie byli zabiegani. Żyje się tu raczej własnymi sprawami niż wielką polityką. To dość komfortowe, że jest się na końcu świata i naprawdę nie odczuwa żadnego stresu związanego z napiętą sytuacją geopolityczną. Dużo czasu spędza się poza domem, na powietrzu, najczęściej uprawiając różne sporty - latem gra się w krykieta, zimą w rugby, w międzyczasie pływa, nurkuje, chodzi po górach i jeździ na rowerze. Nie narzekamy na nudę, chociaż gdyby ktoś poszukiwał niebywałych wydarzeń kulturalnych jak festiwale, muzyka na żywo czy galerie sztuki, może się trochę rozczarować. Powiedzcie jeszcze, że na każdym kroku są mili urzędnicy. Kiedy się już zamieszka w Nowej Zelandii, wszystko działa raczej sprawnie i przyjemnie. Problemem natomiast jest to, żeby tu zamieszkać. Bo wizy? Nawet dla osób zatrudnionych proces wizowy nie zawsze jest prosty. W moim osobistym przypadku poszło gładko - miałem podpisany kontrakt i tzw. letter of offer, czyli potwierdzenie, że dany pracodawca chce mnie zatrudnić i że szukał osoby z kompetencjami, jakie posiadam, ale nie znalazł jej w Nowej Zelandii. Natomiast przy wizach dla mojej żony i dzieci czas oczekiwania i brak transparentności procedur był problematyczny. Po wysłaniu dokumentów zupełnie traci się kontrolę nad tym procesem. Nie wiadomo gdzie te papiery są, kto się nimi zajmuje i czy czegoś jeszcze potrzebuje. Pewne wymagania związane z tym procesem mogą być niekomfortowe. Na przykład żeby moja żona mogła dostać wizę, trzeba było udokumentować naszą relację. Akt małżeństwa jest przy tym tylko jednym z dowodów i wcale nie gwarantuje sukcesu. Musieliśmy przygotować specjalne streszczenie historii naszego związku, opisać jak się poznaliśmy, dołączyć zdjęcia, na których jesteśmy razem, inne informacje i dokumenty potwierdzające, że rzeczywiście jesteśmy w stałej, stabilnej relacji. Takie rzeczy z jednej strony zajmują sporo czasu, a z drugiej powodują niepewność, czy aby na pewno wszystko się uda. Mimo to ludzie ciągną do Nowej Zelandii. Choć wielu z nich wie, że na miejscu może nie być łatwo o pracę. Sądzę, że osoby, które przyjechałyby tutaj z chęci zobaczenia kraju, ale nie miały wcześniej nagranej pracy, mogłyby mieć duży problem z jej znalezieniem. Między innymi dlatego, że bardzo ważne jest udokumentowane nowozelandzkie doświadczenie zawodowe, tzw. kiwi experience. Nowa Zelandia publikuje listę zawodów poszukiwanych, której warto się przyjrzeć. O pracę na pewno łatwiej informatykom, kierowcom ciężarówek czy budowlańcom niż nauczycielom. Rynek pracy w Nowej Zelandii - wybrane informacjeNowa Zelandia aktywnie zachęca do przyjazdu przedsiębiorców oraz cudzoziemców z kwalifikacjami, którzy stanowią największy odsetek wykształcenie, wiek i znajomość języka angielskiego są najważniejszymi czynnikami w rozpatrywaniu aplikacji wizowej. Średnia stawka godzinowa wynosi w Nowej Zelandii 27,51 NZD w sektorze prywatnym i 37,22 NZD w sektorze minimalna od roku wynosi 15,75 NZD/godz. i przysługuje pracownikom powyżej 16. roku sposobem rozliczania się pracodawcy z pracownikiem są wypłaty w cyklu tygodniowym/ 40-godzinny tydzień "Rynek nowozelandzki. Przewodnik dla polskich przedsiębiorców", Praca była formalnym powodem Waszych przenosin, ale na pewno nie jest jedynym, który zatrzyma Was na tym końcu świata na kilka lat? Rozwijam się tu zawodowo, i to doceniam. Nie mówię, że nie byłoby to wykonalne w Polsce czy innym miejscu na świecie, ale była okazja, żeby zrobić to tutaj, więc jesteśmy tutaj. Drugi ważny powód, dla którego chcemy być teraz w Nowej Zelandii, to dzieci – zdecydowanie są tutaj szczęśliwe. Przez te nasze wyjazdy są trójjęzyczne - dbamy o to, żeby mówiły po polsku, angielsku i francusku. Jesteśmy też zadowoleni z tutejszego systemu edukacji, kształcącego takie umiejętności, jak praca w grupie czy wystąpienia publiczne, które są tu na porządku dziennym. I nie dotyczą tylko dziewczynki, która śpiewa najładniej w całej szkole. Każde dziecko przygotowuje własne projekty badawcze, których wyniki prezentuje później przed grupą. W szkole, do której chodzi nasz syn, uczniowie mogą w ramach zajęć ukończyć kurs baristy, dzięki czemu w wakacje łatwiej znajdą pracę. To bardzo perspektywiczne podejście. Uczniowie ogólnie są zachęcani do wysiłku i przedsiębiorczości i za to nagradzani, co wiąże się z tutejszą kulturą świętowania sukcesu. To standardy, których nie doświadczyliśmy w polskim systemie edukacji, gdzie cały czas króluje sucha wiedza – słupki, tabelki i atlas do nauczenia na pamięć. Tutaj obok wiedzy ważne są kompetencje miękkie. Mamy poczucie, że będzie to dla dzieci cenny kapitał, który wpłynie na ich pewność siebie, ciekawość świata i rozwój zainteresowań. Mimo to nie planujecie zostać na stałe. Traktujemy pobyt tutaj jako pewien etap życia. Myślimy o kolejnych ciekawych miejscach, ale też o powrocie do bliskich w Polsce. Jednak na razie chcemy być szczęśliwi tutaj. Mimo bolączek? Nie ma ich wiele, bo do różnych odmienności już się przyzwyczailiśmy. Czasami jeszcze ciężko nam postawić granicę między tutejszym wyluzowanym stylem życia a opieszałością, podejściem, gdy nikt się nie spieszy i niekoniecznie wkłada sto procent zaangażowania w pracę, którą wykonuje. Od razu przypomina mi się, jak wzywałem specjalistę do naprawy okna. Umówienie wizyty zajęło trzy tygodnie. Kiedy przyszedł, okazało się, że nie miał narzędzi, więc musiał przyjść jeszcze raz. Za drugim razem zeszlifował kawałek drzwi, żeby się domykały, ale nie zabezpieczył ich, więc po deszczu zawilgotniały i nie dało się ich zamknąć - musiał przychodzić ponownie. To było dość frustrujące, ale dzisiaj miałbym już świadomość czego się spodziewać, co należy sprawdzić i moje wewnętrzne nastawienie byłoby inne. „Władca Pierścieni” nie uczula na takie niedogodności. Bo promuje Nową Zelandię jako kraj, który gwarantuje piękne widoki, wspaniałą przyrodę, przemiłych ludzi i niezapomniane wrażenia. I to wszystko absolutnie można tutaj spotkać. Ale przed przyjazdem trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: czego oczekuję od tego kraju? Czy przyjeżdżam w celach turystycznych, czy przyjeżdżam żyć i pracować. To determinuje podejście i oczekiwania względem tego miejsca. Wioska hobbitów w Nowej Zelandii: Na co jeszcze warto więc uczulić? Na przyjeżdżanie do Nowej Zelandii w ciemno. Nigdy nie wiadomo, ile czasu zajmie znalezienie pracy i dostosowanie się do warunków, które tutaj panują. Jeśli ktoś planuje przenosiny, powinien też dobrze przemyśleć, czy „zepnie” mu się budżet. Także - czy w razie trudności będzie miał za co kupić bilet powrotny lub czy ma jakąś alternatywę. Europa ma tę przewagę, że jest blisko, więc w razie jakichś wyzwań nie do przeskoczenia, zawsze można wrócić, nawet samochodem. Stąd leci się dwadzieścia godzin samolotem albo płynie trzy miesiące statkiem i nawet awaryjny powrót do kraju ojczystego jest dość kosztowną sprawą. Jakie są szanse na to, żeby wrócić z Nowej Zelandii z poemigracyjnymi oszczędnościami? Trudno powiedzieć. W przygotowanym przez HSBC badaniu „Expat Explorer” Nowa Zelandia jako lokalizacja generująca oszczędności plasuje się raczej na dole stawki. My też przyjeżdżaliśmy tu jako do kraju rozwiniętego, z nastawieniem, że dobrze byłoby zaoszczędzić trochę pieniędzy, a później kupić fajne mieszkanie w Polsce i móc spełniać swoje marzenia. Natomiast to podejście ewoluuje i dzisiaj za ważniejsze uważamy to, żeby nasze dzieci odebrały dobrą edukację w bezpiecznym kraju. Mieszkasz za granicą albo wróciłeś do Polski z emigracji? Daj nam znać. Wyślij e-mail albo odezwij się na Twitterze. Zobacz też: Źródło: Nie ma drugiego takiego kraju, który rozpala zmysły tak jak Nowa Zelandia. Bajkowa przyroda, rajskie plaże, ośnieżone szczyty gór to tylko ułamek piękna Nowej Zelandii, do której podróż to nie lada wyzwanie logistyczne. Dlatego też korzystając z naszego czteromiesięcznego doświadczenia z krainy hobbitów postanowiliśmy Wam pomóc w przygotowaniach. Od teraz wszystkie niezbędne informacje znajdziecie w jednym Polski wyjeżdżający do Nowej Zelandii na okres nie dłuższy niż trzy miesiące mogą poruszać się po kraju w ramach ruchu bezwizowego. Ruch ten nie obejmuje jednak przyjazdów w celu podjęcia pracy oraz studiów jednak dostać się na teren Nowej Zelandii należy spełnić kilka warunków:paszport ważny przynajmniej 3 miesiące od daty opuszczenia NZwykupiony powrotny bilet lotniczyśrodki finansowe na pokrycie pobytu w NZ (1000NZD/m-c na osobę)nieposzlakowana opiniaJeżeli planujemy pobyt w Nowej Zelandii dłuższy niż 3 miesiące lub chcemy tam pracować, należy wyrobić wizę. Można to zrobić online, wystarczy mieć nieco cierpliwości i krok po kroku przejść przez kolejne z wymagań na portalu Bądźmy przygotowani na wypełnianie różnych formularzy i dodawanie załączników, jak chociażby wyciąg z konta bankowego (Pamiętajmy, żeby zasilić je zgodną z wymaganiami sumą. A czy owa suma będzie tam cały czas czy zniknie po godzinie… to już zupełnie inna historia).Za wizę oczywiście trzeba zapłacić. Wszystko zależy od rodzaju wizy o jaką się ubiegamy, ale powinniśmy liczyć około 250 NZD. Czas oczekiwania też jest różny w zależności od wizy. Najkrótszy to kwestia 2 tygodni, ale na niektóre rodzaje wiz poczekamy znacznie dłużej. Pełne informacje o czasie oczekiwania i kosztach również zamieszczone są na portalu otrzymujemy online. Trzeba ją po prostu wydrukować i przedstawić na w trakcie wyprawy, w Nowej Zelandii zmienili zdanie i planowany pobyt chcieli przedłużyć, to również jest możliwe. Będąc już na miejscu możemy wypełnić potrzebne dokumenty i przesłać je online lub złożyć w odpowiednim Zelandia to najdalej oddalony kraj od Polski. Nie może więc dziwić fakt, że loty do kraju Kiwi to dość duży ma bezpośrednich połączeń między Polską a Nową Zelandią. Czeka nas przynajmniej jedna lub więcej przesiadek. Wraz z ich wzrostem spada często cena lotu, choć całkowity koszt i tak każe nam się kilka razy zastanowić, czy na pewno chcemy lecieć do Nowej Zelandii. Oczywiście można polować na okazje, bo i takie zdarzają się w tym przypadku. Jeśli będziemy zdeterminowani to z pewnością trafimy na loty w granicach 2-2,5 tys. złotych w dwie jednak nie chcemy codziennie spędzać długich godzin przed komputerem, to musimy przygotować się na dużo wyższe wydatki. W przypadku Nowej Zelandii ceny lotów możemy podzielić na dwa sezony: zimowy i wybierzemy okres od maja do września, możemy znaleźć loty w okolicach 4 tys. złotych od osoby w dwie jednak zdecydujemy się na okres letni w Nowej Zelandii, musimy przygotować się na koszt do 6 tys. złotych od osoby za lot w obie Zelandia ma dość restrykcyjną politykę jeśli chodzi i rzeczy, które chcemy wwieźć na terytorium kraju. Na cenzurowanym jest chociażby jedzenie, przedmioty drewniane, czy używany sprzęt outdoorowy. Te wszystkie rzeczy (pełna lista tutaj: należy zgłosić, bo schowana w kieszeni kanapka może narazić nas na poważne problemy. Sugerujemy po prostu nie wwozić żadnego jedzenia, a sprzęt bardzo dokładnie wyczyścić… albo dla świętego spokoju jednak poinformować o jego istnieniu 🙂PRZEMIESZCZANIE SIĘLoty wewnątrzkrajowe:Pomiędzy największymi miastami Nowej Zelandii loty oferuje linia Air New Zealand lub australijski przewoźnik Jetstar. Za rejs zapłacimy zazwyczaj od 100 autobusowa to podstawowy i najlepiej rozwinięty transport w Nowej Zelandii. Największy przewoźnik to linie InterCity, które stopniowo opanowują całą to mało popularny i drogi środek transportu w Nowej Zelandii. Rzadko kursujące pociągi nie stanowią alternatywy dla dużo szybszych i częstszych połączeń lotniczych i autobusowych, jednak kolej w Nowej Zelandii to dla turystów przede wszystkim następna z atrakcji tego kraju. Najbardziej znany odcinek to „TranzAlpine”, oferowany przez przewoźnika Kiwi Rail. Trasa nazywana najpiękniejszą na świecie, prowadzi z Christchurch do Greymouth, choć przygodę można też zacząć na stacjach pośrednich. W trakcie czterogodzinnej podróży w komfortowych warunkach możemy podziwiać cudowne widoki Wyspy samochodu:Choć może się to wydawać dziwne, wybierając się do Nowej Zelandii na okres dłuższy niż jeden miesiąc, warto zastanowić się nad zakupem własnego środka transportu. Jest to na tyle popularny sposób zwiedzania kraju, że bez trudu znajdziemy innych turystów, którzy akurat chcą sprzedać swoje auto lub busa. Oprócz własnego i niezależnego transportu, zyskujemy przy okazji miejsce W Nowej Zelandii nie ma obowiązku wykupu ubezpieczenia OC, dzięki czemu odchodzą nam dodatkowe koszty, a papierologia związana z zakupem auta ograniczona jest do Zelandia to raj dla autostopowiczów. Z racji niewielkiej liczby mieszkańców, w szczególności na Wyspie Południowej, każdy (no prawie…) samochód zatrzyma się by zabrać nas do upragnionego Zelandia oferuje 2500 km szlaków rowerowych, zatem każdy miłośnik dwóch kółek znajdzie tu coś dla siebie. Spośród 23 szlaków znajdziemy: Alps 2 Ocean, The Old Ghost Road czy West Coast nie ma lepszego sposobu, by poznać dzikie oblicze Nowej Zelandii. Z wielu szlaków trekkingowych na czoło pod względem poziomu trudności wysuwa się Te Araroa. Szlak ten, o długości 3 tyś. km, prowadzi przez cały kraj. Nie musimy jednak od razu celować w ekstremalne wyczyny. Z łatwością znajdziemy ciekawe jedno- lub kilkudniowe trasy trakkingowe. Wśród nich prym wiodą tzw. Great Walks. To szlaki, które ze względu na ich szczególne piękno i popularność są specjalnie chronione, dlatego liczba wędrowców jest ściśle ograniczona, a wykupienie miejsc noclegowych na campingu lub w schronisku to obowiązek. Skutek jest taki, że aby otrzymać pozwolenie na wejście na szlak, trzeba dużo wcześniej zarejestrować się na stronie nowozelandzkiego DOC-u (Department of Conservation) i przygotować na wysoką opłatę. Jeśli zależy nam na takim trekkingu, warto zainteresować się tym tematem dużo wcześniej i śledzić informacje na stronie, bo pula miejsc potrafi rozejść się bardzo jednak dwa światełka w tym DOC-owym tunelu:) Po pierwsze, pozwolenie na przejście niektórych szlaków jest rzeczą sezonową i poza sezonem możemy zrobić to bez rejestracji i za darmo (lub dużo taniej). Po drugie, bardzo często w pobliżu Great Walksów znajdują się bezpłatne alternatywy, które dostarczyć mogą nam równie wspaniałych wrażeń. Choćby ultra-popularny Milford Track może zostać zastąpiony innym pięknym szlakiem w regionie przedostać się z jednej wyspy na drugą nie ma skuteczniejszego transportu od promu. (Choć warto sprawdzić czy lot nie okaże się dobrą alternatywą). Czas rejsu z Picton do Wellington lub w drugą stronę to 3,5h. Koszt 65NZD za osobę; od 208NZD za samochódNie warto się też ograniczać do przepraw między wyspami. Wspaniałym przeżyciem jest rejs po Zatoce Milforda czy Bay of Islands. Zwiedzając Auckland można zastanowić się też nad przeprawą na drugą stronę zatoki i zamiast autobusu wybrać dużo szybszy prom. Płynąc do Devonport i z powrotem zapłacimy 12,50 samochodów:Bardzo popularny sposób na zwiedzanie Antypodów. W każdym większym mieście znajdziemy firmę wypożyczającą samochody. Jucy- to sieć, która niemalże zdominowała rynek. Ceny przystępne jak na Nową Zelandię. Podstawą do wypożyczenia samochodu jest międzynarodowe prawo kto zdecydował się na zakup samochodu lub wypożyczenie kampera ma problem z głowy, no chyba, że od czasu do czasu chce się umyć… W Nowej Zelandii wszyscy znajdą coś dla siebie. Zarówno ci, którzy stawiają na luksus i nie żal wydać im paręset złotych więcej jak i ci, którzy postanowili zobaczyć Antypody wydając jak najmniej. Skupimy się jednak na tych drugich, bo ci pierwsi znajdą nocleg bez i kempingiDo najtańszych miejsc noclegowych zaliczają się hostele, w tym sieć Budget Backpakers Hostels- BBH. Cena za noc waha się od 25 do 50 NZD/os. w zależności od lokalizacji jak i standardu pokoju. Ciekawą alternatywą dla hosteli są kempingi w Nowej Zelandii. Oprócz możliwości rozbicia namiotu na polu (ok. 15NZD/os.), jest możliwość skorzystania z domków, w których wyśpimy się na łóżku w cenach zaczynających się od 35NZD/ górskieWędrując po licznych szlakach Nowej Zelandii natkniemy się na chatki bezzałogowe ( hut). Za wyjątkiem tych znajdujących się na opisywanych wcześniej Great Walksach, za które zapłacimy więcej, nocleg w tych schroniskach górskich to koszt ok. 5NZD. Jeżeli zakładamy, że przez większość czasu będziemy nocować w chatkach, warto wcześniej kupić Backcountry Hut Pass- kartę uprawniającą do korzystania ze schronisk w Nowej Zelandii. Kartę można wyrobić w każdym punkcie Departament of Conservation, a jej koszt to 92 NZD na 6 miesięcy lub 122 NZD na cały rok. Jeśli nie jest nam jednak potrzebny „chatkowy paszport”, musimy pamiętać, że za „spontaniczny” nocleg w schronisku nie zapłacimy na miejscu, ponieważ nie można tam zostawić pieniędzy (zapewne z racji tego, że bezzałogowe chatki stałyby się łatwym łupem dla złodziei). Trzeba zostawić zakupiony wcześniej bilet, dlatego warto sprawdzić stronę internetową Department of Conservation, gdzie znajdują się wszystkie informacje o cenach i miejscach, w których zakupić możemy można podzielić na trzy kategorie:a) chyba jednak rozbiję namiot- schroniska których okres świetności przypadał chyba na czas gorączki złota. Dziś oprócz paleniska, płynącego obok strumyka i wysłużonych materacy oferują głównie atrakcje w postaci myszy radośnie skaczących nam po śpiworach, gdy tylko na chwilę próbujemy zmrużyć do braku szczęścia brakuje tylko kablówki- chatki, które oferują nam wszystko co niezbędne, aby wypocząć przed kolejnym dniem na szlaku. Są materace, woda z deszczówki w beczkach, piecyk by napalić, wysuszyć ubrania i ogrzać schronisko. Znajdzie się książka do poczytania, a nawet planszówki czy ja tu zostaję- schroniska typu pełen luksus. Postawione w malowniczym miejscu (choć takie spotykamy na każdym kroku w Nowej Zelandii), z osobnymi sypialniami, piecykiem, a nawet deszczówką z kranu w kuchni. Zazwyczaj są oblegane nie tylko przez wędrowców, ale także przez samych Kiwi, którzy chętnie spędzają w nich weekendy w gronie w terenie całej Nowej Zelandii można bez obaw spać „na dziko”. Jeżeli tylko nie naruszamy czyjegoś terenu lub nie próbujemy rozbić namiotu w miejscach, w których jest to zabronione (niektóre parki narodowe), możemy się spokojnie i zgodnie z prawem namiotowe w Nowej Zelandii są rozsiane gęsto i często. Najpopularniejsza sieć kempingów to „Holiday Parki”, które możemy znaleźć w każdym zakątku kraju. Ich ceny wahają się w granicach 10-15 NZD/os. W ramach kempingów „Holiday Park” możemy również natknąć się na TOP 10- oferujące najlepszą jakość, ale również dużo wyższą cenę (znajdziemy je przy najpopularniejszych atrakcjach i w dużych miastach).Istnieją także małe kempingi. Tu za miejsce na polu namiotowym zapłacimy mniej niż w „Holiday Parku”.JEDZENIEI znów te owiane legendą ceny w Nowej Zelandii. Tak, jest drogo. 3 może 4 razy drożej niż w Polsce, ale to nie znaczy, że trzeba wydawać miliony na jedzenie. Przede wszystkim warto przygotowywać sobie jedzenie samemu, zamiast stołować się w restauracjach czy barach szybkiej obsługi. Jeżeli zatem zdecydujemy się na zakupy w sklepie, aby zaoszczędzić parę groszy, albo centów w tym przypadku, warto wybrać jeden z tych supermarketów: Pak`nSave, Four Square, Countdown lub New World. Mimo wysokich cen nawet w supermarketach warto zapolować na kilka produktów charakterystycznych dla Nowej manuka- przy odrobinie szczęścia można trafić na „atrakcyjną” promocję- 80NZD za słoikCzekolady Whittakers lub Cadbury- 5-6 NZDWino Malborough- od 10NZDJeżeli jednak wychodzimy z założenia, że jeśli nie zjemy nic lokalnego to podróż możemy uznać na nieważną, to z pewnością nie ominie nas wizyta w restauracji, czy popularnych w Nowej Zelandii take nich z racji brytyjskich wpływów, za w miarę rozsądną cenę zjemy burgera z frytkami smażonymi na głębokim tłuszczu i zawiniętymi w gazetę. Burgery te powoli wyrastają na nowozelandzki specjał. A pół królestwa i rękę księżniczki oddalibyśmy temu, kto wpadł na pomysł dodania plasterka piklowanego buraka (może to byli Australijczycy…). Niejeden przewodnik zapewne zaprowadzi Was na burgera do Queenstown, my jednak ze szczerym przekonaniem polecamy burgery z łososiem w Twizel, miejscowości nieopodal Parku Narodowego Góry nowozelandzkim specjałem są oczywiście owoce morza. Najpopularniejsze to ostrygi wyławiane w okolicach Bluff. Gwarantujemy Wam jednak, że dużo więcej frajdy niż wydawanie bajońskich sum na to danie, sprawi Wam własnoręczne wykopywanie małż Tuatua na plaży (choćby Ninety Mile Beach), które później ze smakiem można zjeść na surowo (tu kwestia kontrowersyjna czy „ze smakiem”) lub po wcześniejszym ugotowaniu na parze (kontrowersji brak).I jeszcze jedna kategoria. Kuchnia azjatycka. Tak, dokładnie! Azjatycka. Nowa Zelandia jest wprost usiana tego typu lokalami, więc jeżeli chcemy zjeść coś ciepłego i zapłacić rozsądną cenę, warto wybrać się czy to na kebab, noodle lub Zelandia uchodzi za jeden z najbezpieczniejszych krajów na świecie. A jeśli zestawimy to z faktami, że wielu mieszkańców wyspy południowej w ogóle nie zamyka domów, przestępczość w wielu miastach jest na zerowym poziomie, a poważne wykroczenia mają miejsce rzadko, to można uznać ten kraj za wymarzone miejsce do zamieszkania. Oczywiście zdarzają się drobne kradzieże, w większości na Wyspie Północnej. Nie warto więc zostawiać cennych rzeczy bez bezpiecznie możemy czuć się od strony drobnoustrojów i wirusów. Od osób podróżujących do Nowej Zelandii nie wymaga się żadnych szczepień. Podobnie nie grozi nam nic ze strony zwierząt. Nowa Zelandia, choć leży blisko Australii, w której „wszystko chce nas zabić”, jest całkowicie wolna od stworzeń czyhających na nasze życie. Oczywiście są sandflies, czyli muszki gryzące gorzej od komarów, które potrafią skutecznie utrudniać zachwycanie się przyrodą. Wystarczy jednak dobry środek odstraszający owady, co uwolni nas od uprzykrzającego życie problemu. W Nowej Zelandii grasują także oposy, które co prawda boją się ludzi, jednak z chęcią zaopiekują się pozostawionym jedzeniem podczas nocowania na wyruszeniem w podróż do Nowej Zelandii warto także zapoznać się z zaleceniami, które zapobiegną ewentualnym problemom (zakrzepica), występującym podczas lotów trwających kilkanaście WYPOCZYNEKNowozelandczycy uwielbiają aktywny wypoczynek. Zresztą nie ma się czemu dziwić. Matka Natura nie skąpiła im miejsc, po których mogliby wędrować, wspinać się, jeździć rowerem, na nartach, pływać, żeglować… i tak moglibyśmy wymieniać bardzo długo. Każdy zatem znajdzie dla siebie szereg atrakcji, z bardzo dobrze przystosowaną infrastrukturą. Jeśli zatem planujemy w Nowej Zelandii poszusować na nartach, warto poszukać stoków na Wyspie Południowej, podobnie jak szlaków trekkingowych po górach, a także tras rowerowych. Z kolei Wyspa Północna sprzyja wszelkim sportom wodnym, począwszy od kajaków (Bay of Island), aż po nurkowanie (Poor Knights). Nowa Zelandia to także stolica skoków na bungee. Kiwi szczycą się tym, że to właśnie w ich kraju wymyślono sportową wersję bungee, a później ją spopularyzowano. Nic więc dziwnego, że niemalże z każdego mostu w Nowej Zelandii można spróbować powalczyć z STRONY INTERNETOWE– – Departament of Conservation- strona departamentu zajmującego się ochroną środowiska oraz dziedzictwa kulturalnego. Niezbędna dla wszystkich, którzy planują zwiedzanie Nowej Zelandii na własną rękę. Znajdziemy tu mapy szlaków oraz ich opisy, informacje o alertach pogodowych, przydatne wiadomości o typowych aktywnościach, a także zarezerwujemy wstęp na popularne płatne szlaki tzw. Great Walks.– – strona oferująca atrakcyjne zniżki na atrakcje turystyczne, transport, wypożyczenie sprzętu sportowego, zabiegi relaksacyjne oraz wizyty w restauracjach. Taki nowozelandzki „groupon”. Z pewnością każdy znajdzie coś interesującego dla siebie. Jak podróżować po Nowej Zelandii? Kamper vs. samochód osobowy W Nowej Zelandii spędziliśmy 3 tygodnie, zwiedzając jej najpiękniejsze rejony (Nowa Zelandia na własną rękę – budżet i gotowy plan podróży). Zanim jednak rozpoczęliśmy naszą przygodę, przekopaliśmy setki stron w poszukiwaniu informacji na temat najlepszego środka transportu. Opinie były podzielone, a nas bardzo kusiło wypożyczenie kampera… Koniec końców i na korzyść dla naszego portfela, zdecydowaliśmy się na osobówkę. Wiemy jednak jak ciężko znaleźć rzetelne informacje na ten temat, więc postanowiliśmy zrobić dla Ciebie symulację – kamper kontra osobówka! Zanim zaczniesz czytać wiedz, że: wyszukane ceny dotyczą terminu od do czyli dokładnie ten sam termin, w którym my odwiedziliśmy Nową Zelandię w 2018 roku. Dlaczego? Z jednej strony kończy się lato i sezon turystyczny, a pogoda nadal jest przyjemna i pozwalająca na poznanie każdego zakamarka Nowej Zelandii. Z drugiej – możemy podzielić się z Tobą naszymi własnymi kosztami jedzenia, noclegów etc., które mogłyby kształtować się zupełnie inaczej w innym terminie mimo że sami zdecydowaliśmy się na wynajem samochodu osobowego, opisujemy również jak wygląda wynajem kampera. Przed podjęciem decyzji zebraliśmy mnóstwo informacji, dzięki czemu mogliśmy wybrać najlepszą (tj. najtańszą) dla nas opcję ceny mogą się różnić w zależności od terminu, samochodu, wypożyczalni. W momencie pisania tego posta były to najkorzystniejsze cenowo oferty, jakie udało nam się znaleźć do rezerwacji wszystkich samochodów doliczaliśmy ubezpieczenie full cover (około 20-30 NZD za dzień), które wg nas jest konieczne Jakie mamy opcje noclegów w Nowej Zelandii? Zaraz, zaraz… Czy nie miał być to post o wypożyczeniu samochodu? Otóż jedną z pierwszych kwestii, którą musisz wziąć pod uwagę, zanim wybierzesz środek transportu, to to gdzie i w jakich warunkach chciałbyś spać. Wybór kampera częściowo eliminuje problem noclegów, ale niekoniecznie jest tańsze od spania pod namiotem i jazdy małą osobówką! Do wyboru masz: Kempingi należące do DOC ( ) – najtańsza opcja noclegu dla tych, którzy nie mają problemów ze spaniem pod namiotem i brakiem wygód. Kempingi DOC oferują podstawową infrastrukturę: łazienki, prysznice (czasami z ciepłą wodą) i miejsce, gdzie można sobie ugotować posiłek. Ceny wahają się w granicach 10 -15 NZD za osobę, a w niektórych miejscach możliwe jest spanie za darmo Podstawowy kemping DOC – brak prysznica, dostęp do prostej toalety Campgrounds i Holiday Parks – nieco droższe, ale z o wiele lepiej rozbudowaną infrastrukturą niż kempingi DOC. W Holiday Parks znajdziemy wszystko – począwszy od toalet, pralni i suszarni, pokojów wspólnych z telewizorem i grami, kończąc na basenach termalnych i w pełni wyposażonych kuchniach… My w głównej mierze korzystaliśmy właśnie z pól namiotowych w Holiday Parks i szczerze możemy polecić tę opcję. Ceny są trochę wyższe – od 15 NZD w górę za osobę, ale jakość naprawdę jest świetna! Cena za domki 4- osobowe to około 90 NZD za domek jeśli szukasz miejsc kempingowych z gwarancją jakości i niesamowitych widoków, to zerknij na stronę Top 10 Holiday Parks. Znajdziesz tam miejsca z różnej półki cenowej W pełni wyposażony kemping z dostępem do kuchni i łazienki Hostele – opcja zdecydowanie najdroższa. Za miejsce w pokoju wieloosobowym trzeba liczyć od 25 NZD w górę! Freedom Camping/ nocowanie na dziko – jedną z najczęściej powtarzanych bzdur jest, że w Nowej Zelandii można postawić namiot, gdzie nam się żywnie podoba. Nie jest to prawda, a za takie zachowanie grożą ultra wysokie kary. Nie oznacza to jednak, że freedom camping jest zupełnie niemożliwy. Jest możliwe nocowanie w miejscach udostępnionych przez DOC, które NIE są parkami krajobrazowymi lub narodowymi. Ponadto nasz samochód musi posiadać certyfikat samowystarczalności (self-contained certificate). Informacje o tym, gdzie freedom camping jest zabroniony znajdziesz na tej stronie: Freedom Camping in New Zealand Couch Surfing – inną formą noclegów jest couch surfing. Jest to portal, gdzie ludzie z całego świata oferują przysłowiową kanapę w zamian za możliwość poznania innej kultury, wspólnego spędzenia czasu czy zawarcia fajnych znajomości. Sami z tej opcji nie korzystaliśmy, ponieważ podróżowaliśmy we czwórkę, ale czytaliśmy, że w Nowej Zelandii świetnie się sprawdza! 🙂 UWAGA! Jeżdżąc kamperem samowystarczalnym musisz co kilka dni opróżniać nieczystości – wówczas nocleg na kempingu jest konieczny. Wynajem samochodu osobowego – koszty Przechodząc do konkretów. Podczas wypożyczania samochodu istotne są dwie rzeczy: kiedy to zrobimy i na kiedy. Im wcześniej rezerwujemy samochód, tym większą mamy szansę na tańszy model i upolowanie ciekawej promocji. W sezonie (listopad – marzec) wcześniejsza rezerwacja jest wręcz konieczna. My nasz samochód zarezerwowaliśmy z 1,5 miesięcznym wyprzedzeniem. Przed wyborem auta, porównaliśmy ceny wszystkich popularnych wypożyczalni, takich jak: Juicy Rentals Ezi Car Rental Avis Car Rental Go Rentals Apex Car Rentals Hertz Car Rental Budget Car Rental Europcar Ostatecznie zdecydowaliśmy się na wypożyczalnię Apex Car Rentals, ponieważ: nie wymagali posiadania karty kredytowej nie wymagali pozostawienia depozytu oferowali ubezpieczenie „zero excess”, czyli w przypadku wypadku nie ponosilibyśmy żadnych kosztów naprawy samochodu oferowali darmowy transport z i na lotnisko nie pobierali opłat za płatność kartą nie pobierali opłat za zarejestrowanie drugiego kierowcy w gratisie otrzymaliśmy bilety na prom samochodowe (oprócz tego każdy pasażer musi kupić bilet dla siebie – w Apex to koszt rzędu 69 NZD za osobę) Wybraliśmy model samochodu Nissan Tiida z racji tego, że podróżowaliśmy we czwórkę i potrzebowaliśmy nieco więcej miejsca na bagaże (namioty i jedzenie – gotowaliśmy sobie sami). Tildunia (standardowo – nadaliśmy jej nowe imię) sprawdziła się naprawdę super! może się zdarzyć, że mimo zamawiania samochodu konkretnej marki, otrzymamy inny – podobny. Już podczas rezerwacji otrzymujemy informację, że będzie to „Nissan Tiida or similar” w niektórych wypożyczalniach za odbiór samochodu w godzinach nocnych/ wieczornych naliczają dodatkową opłatę Samochód z pełnym ubezpieczeniem wypożyczyliśmy na 3 tygodnie za 1328 NZD. Dodatkowe opłaty, jakie musieliśmy uiścić to 69 NZD za osobę za przeprawę promową Sprawdziliśmy ceny na przyszły rok i wychodzi jeszcze taniej! Dla porównania – ceny w niskim sezonie (maj -przełom nowozelandzkiej jesieni i zimy) Wynajem kampera (max 4 osoby) – koszty Aby podjąć dobrą = najoszczędniejszą decyzję, jaki pojazd wynająć, przekopaliśmy również mnóstwo stron wypożyczalni campervanów i kamperów – udało nam się znaleźć kilka samochodów, które pomieściłyby 4 osoby. Najczęściej układ noclegów wówczas wyglądał tak, że podwójne łóżko było w tyle samochodu i dodatkowo na dachu umieszczony był rozkładany namiot dla kolejnych dwóch osób. Zwracaliśmy również uwagę, aby kamper był samowystarczalny (certyfikat self-contained), abyśmy mieli możliwość korzystania z darmowych noclegów. Wypożyczalnie kamperów, z których porównywaliśmy ceny: Jucy Rentals Escape Campervans Mad Campers Hugo Rentals Wicked Campers – mają świetny design! Najtańszy, samowystarczalny kamper, który oferuje nocleg dla 4 osób, znaleźliśmy na Jucy Rentals. Cena wynajmu kampera (Toyota Hiace) z pełnym ubezpieczeniem to 3 709 NZD za 3 tygodnie. Dla porównania – cena poza sezonem Absolutnym hitem cenowym okazały się kampery z firmy Hugo Rentals. Natomiast nie są to kampery self-contained, więc należy doliczyć koszty kempingu od czasu do czasu. Kampery te też są dość stare i bardzo prowizoryczne, ale za to ich cena jest naprawdę super – 1834 NZD i to w sezonie! Wynajem kampera (2 – 3 osoby) – koszty Jeśli jednak interesuje Cię wynajem mniejszego kampera i podróżujesz w parze, to również mamy coś dla Ciebie! 🙂 Najtańszy, samowystarczalny kamper, który oferuje nocleg dla 2 osób (a nawet 3), znaleźliśmy na Escape Campervans: model Nissan Caravan. Cena za wynajem z pełnym ubezpieczeniem to 3364 NZD za 3 tygodnie. Dla porównania – cena poza sezonem Benzyna – koszt Oczywiste jest, że inaczej wygląda spalanie benzyny w małym samochodzie, a inaczej w kamperze. I te różnice mogą wynosić nawet 50%! Podczas naszej podróży po Nowej Zelandii pokonaliśmy prawie 5 000 km. Benzyna wyniosła nas 622,5 NZD. Jak więc wyliczyć mniej więcej koszt paliwa? My zrobiliśmy to najprostszym na świecie sposobem i sprawdziło nam się idealnie! sprawdziliśmy ile wynosi spalanie naszego samochodu mniej więcej oszacowaliśmy ilość kilometrów, które zamierzamy przejechać sprawdziliśmy cenę benzyny w Nowej Zelandii, która wynosi około 2 NZD za litr Chcąc sprawdzić, jakie byłyby różnice pomiędzy osobówką, a kamperem policzyliśmy, że: Samochód osobowy Nissan Tiida spala średnio 7 litrów na 100 km. Za pokonanie 5 000 km zapłaciliśmy: 622,5 NZD (czyli trochę mniej niż planowaliśmy!) Kamper Toyota Hiace (4 osoby) spala około 12 litrów na 100 km. Za pokonanie 5 000 km zapłacilibyśmy: 1 200 NZD Kamper Nissan Caravan (2-3osoby) spala około 11 litrów na 100 km. Za pokonanie 5 000 km zapłacilibyśmy: 1 100 NZD Ukryte koszta oraz na co uważać podczas wynajmu samochodu w Nowej Zelandii? Przede wszystkim, zanim zdecydujesz się na wybór konkretnej wypożyczalni sprawdź, czy niska cena wynajmu samochodu nie jest związana z innymi, sprytnie ukrytymi opłatami! Jak one wyglądają? opłata za drugiego kierowcę – nawet 12 NZD za dzień! dodatkowa opłata za kierowcę poniżej 25 roku życia! opłata za zwrot samochodu w innej lokalizacji dodatkowo płatne opcje jak GPS – my korzystaliśmy z oraz (koniecznie wcześniej pobierz mapy offline!) kruczki w ubezpieczeniu full cover – np. często ubezpieczenie nie pokrywa zniszczonego dachu w kamperze, co czasem się zdarza, pękniętej szyby, przebitej opony etc. Warto bardzo dokładnie przeczytać warunki! depozyt – jeśli np. samochód ulegnie zniszczeniu, to będziemy zobowiązani pokryć koszty naprawy np. do 500 NZD. Zero Excess nas z tego uwalnia bilety na przeprawę promową za samochód i za każdego pasażera jeśli odbieramy samochód zatankowany do pełna, to musimy oddać go również zatankowanego do pełna – w innym przypadku zostanie naliczona dopłata za tankowanie po niekorzystnej cenie! Ufff! Podsumowując… Aby wszystko ładnie podsumować, umieściliśmy kwoty w tabeli. JEDZENIE: z racji tego, że nie jadaliśmy w restauracjach i ceny takich posiłków bardzo ciężko nam oszacować, uwzględniliśmy jedynie opcję samodzielnego gotowania ze sporadycznym wyskokiem do knajpki – czyli dokładnie tyle, ile wyniosło nas jedzenie podczas naszego 3-tygodniowego road tripa NOCLEG: w tabeli uwzględniliśmy średnią kwotę za miejsce w pokoju wieloosobowym. Ceny za pokoje dwuosobowe oscylują w granicach 40 USD wzwyż za osobę. DODATKOWE OPŁATY: nie uwzględniliśmy opłat za prom – w zależności od wypożyczalni, na którą się zdecydujemy kwoty te będą się różnić lub otrzymamy je jako gratis. Porównanie kosztów wynajmu samochodu osobowego i kampera, z uwzględnieniem noclegów pod namiotami samochód osobowy (2 osoby)samochód osobowy (4 osoby)kamper samowystarczalny (2 osoby)kamper samowystarczalny (4 osoby) KOSZT WYNAJMU (ubezpieczenie full cover, bez wliczonych biletów na prom)1225122533643709 KEMPINGI755,51511245 (co 3 dni nocleg na kempingu i opróżnianie nieczystości)490 (co 3 dni nocleg na kempingu i opróżnianie nieczystości) SAMODZIELNE GOTOWANIE75215047521504 BENZYNA (trasa około 5 000 km)622,5622,511001200 Średni koszt na osobę (NZD)1677,512152730,51725 Porównanie kosztów wynajmu samochodu osobowego i kampera, z uwzględnieniem noclegów w hostelach (pokoje wieloosobowe) samochód osobowy (2 osoby)samochód osobowy (4 osoby)kamper samowystarczalny (2 osoby)kamper samowystarczalny (4 osoby) KOSZT WYNAJMU (ubezpieczenie full cover, bez wliczonych biletów na prom)1225122533643709 HOSTELE (średnio 25 NZD za miejsce w dormitorium)10502010245 (co 3 dni nocleg na kempingu i opróżnianie nieczystości)490 (co 3 dni nocleg na kempingu i opróżnianie nieczystości) SAMODZIELNE GOTOWANIE75215047521504 BENZYNA (trasa około 5 000 km)622,5622,511001200 Średni koszt na osobę (NZD)182513402730,51725 Jak widzisz – my zdecydowaliśmy się na możliwie najtańszą opcję, czyli dla naszej czwórki wybraliśmy samochód osobowy, gotowaliśmy sobie sami, spaliśmy pod namiotem i było naprawdę wspaniale! Mamy nadzieję, że pomogliśmy Ci w podjęciu decyzji! Koniecznie daj znać w komentarzu na co Ty się zdecydowałeś! Pozdrawiamy, Justyna i Tomek Nie zapomnij również odwiedzić nasz kanał na YouTube! Jeśli ktokolwiek zastanawia się nad wyjazdem do Nowej Zelandii, pierwszą rzeczą, która trzeba się zainteresować są oczywiście wizy. O ile zdobycie wizy turystycznej nie stanowi najmniejszego problemu, o tyle każda inna wiza to już bardziej skomplikowany proces. Wydaje Wam się, że perypetie z ZUSem czy skarbówką są męczące? Zapraszamy do starć z Urzędem Imigracyjnym 😛 Dopóki nie zaczęliśmy się starać o nowozelandzkie wizy, nie zdawałam sobie sprawy, ile to może kosztować człowieka nerwów. Cokolwiek by nie myśleć o Unii Europejskiej, to brak granic rozpieścił nas, Europejczyków, na maksa. Dopiero po wyjeździe poza kontynent zderzamy się z brutalną rzeczywistością. Wiz uprawniających do wjazdu, pracy czy studiów w Nowej Zelandii jest wiele rodzajów, my mamy doświadczenie tylko z trzema ich typami – Wizą Work and Holiday, Skill Shortage Work Visa i Partner of a Worker Visa i na nich to się skupimy. Resztę można znaleźć na stronie Immigration NZ, która szczerze powiedziawszy – nie jest za bardzo przystępna. Visitor Visa, Visa waiver i NZeTA Jeśli planujecie przyjazd do Nowej Zelandii tylko w celach turystycznych, zdobycie pozwolenia na wjazd nie stanowi żadnego problemu. Polska znajduje się na liście “visa waiver countries”, co oznacza, że można wjechać do NZ za darmo i podróżować po kraju do 3 miesięcy. Jeśli chcielibyście zostać w NZ dłużej, musicie aplikować o wizę turystyczną, co nie jest ani trudne, ani skomplikowane (aplikuje się online), jednak wiąże się z kosztem 200$ i koniecznością wykonania rentgena klatki piersiowej (kolejne 200$). Prostszym i tańszym rozwiązaniem, gdy planujemy dłuższą podróż po Nowej Zelandii, jest po prostu wyskoczenie na kilka dni do Australii czy na Wyspy Pacyfiku (bilety można dostać już za 300$) i powrót do kraju znowu jako “visa waiver”. Od października 2019 wjazd do Nowej Zelandii stanie się droższy i trochę bardziej skomplikowany, ze względu na wprowadzenie opłaty turystycznej. Nie sądzę, żeby sprawiało to jakieś problemy formalne przy przekraczaniu granicy w przyszłości, ale o tym się dopiero przekonamy. Najbardziej istotną zmianą jest konieczność uzupełnienia wniosku online przed przyjazdem, gdzie będziemy musieli podać nasze podstawowe dane i cel wizyty w kraju. NZeTA (czyli elektroniczne pozwolenie na wjazd do NZ) kosztować będzie 9$/12$, razem z nim trzeba będzie opłacić także IVL (international visitor levy) – podatek turystyczny, w kwocie 35$. Zarówno NZeTA jaki i IVL będą ważne przez 2 lata. Jeśli posiadacie jakąkolwiek nowozelandzką wizę (W&H, Tourist Visa etc), nie musicie dodatkowo płacić ani za eTA, ani za IVL. Przed każdym wjazdem na teren NZ otrzymuje się deklarację celną, na której zaznacza się wwożone do Nowej Zelandii rzeczy. Jest tam kilka pozycji takich jak jedzenie, sprzęt sportowy, sprzęt trekkingowy, leki, nasiona itp. Jeśli coś z nich macie, po prostu zaznaczacie “tak”, a urzędnik powie Wam, czy można to wwozić czy nie. Nie mam pojęcia, skąd się wzięła w polskich mediach paranoja, że “do Nowej Zelandii nie można wwozić żadnego jedzenia!!! Żadnego!!!” (brawo National Geographic za publikowanie takich głupot). Oczywiście jest to bzdura – kategorycznie nie można wwozić żadnych świeżych warzyw i owoców, dużej ilości serów i miodów (na te są limity), świeże mięso czy owoce morza też nie przejdą, za to przetworzone czy głęboko mrożone już tak. Zastanawiacie się pewnie, kto do jasnej cholery wozi kurczaki czy krewety w samolotach pasażerskich? Zapraszamy na lotnisko w Auckland, szczególnie po wylądowaniu samolotu z Fidżi, Samoa czy Tonga – wyspiarze bardzo lubią przywozić do NZ domowe smakołyki 😛 Konserwy, ciastka, czekolada czy pakowane hermetycznie kabanosy – są jak najbardziej na tak 😛 Kiedyś przywieźliśmy z Rarotongi domowej roboty palusami w jednorazowym pudełku – celnik tylko na nie spojrzał, stwierdził, że wygląda na “properly cooked” i pojechało z nami do domu. Dlatego nie ma co panikować (jak trochę my po przyjeździe tutaj 🙂 ) Jeśli zdeklarujecie posiadanie sprzętu trekkingowego, butów, namiotów czy innych gadżetów sportowych, zostaniecie poproszeni o ich pokazanie. Gdy będą się wydawać brudne, pracownik lotniska weźmie je po prostu do wyczyszczenia i dezynfekcji. Chodzi tu głównie o niewwożenie do kraju żadnych obcych bakterii, które mogą zaszkodzić rodzimym gatunkom. Główna zasada – zdeklarujcie wszystko, co macie; celnicy powiedzą Wam, co można wziąć, a co nie. Jeśli nie, nikt Wam nie będzie wlepiał kary, po prostu trafi do kosza. Co innego, gdy będziecie chcieli bawić się w przemytników ;P Z kolei, jeśli będzie Wam dane lecieć lotem krajowym – to już jest w ogóle wolna amerykanka. Tutaj latanie samolotem po kraju to jak u nas jeżdżenie autobusem czy pociągiem (pewnie dlatego, że tych dwóch ostatnich po prostu tu nie ma:P), więc do bagażu podręcznego nie można zabierać tylko takich najbardziej oczywistych niedozwolonych przedmiotów jak nóż czy butla gazowa:P Za to woda, kosmetyki czy litrowa butelka wina jak najbardziej przejdzie. Work and Holiday Visa Od wizy Work and Holiday rozpoczęła się nasza przygoda z Nową Zelandią. Był to nasz kraj “drugiego wyboru” (pół roku wcześniej nie dostaliśmy wizy do Australii), ale tylko dlatego, że wydawało nam się, iż wizę do NZ jeszcze trudniej dostać. Wiza Work&Holiday uprawnia do przebywania oraz pracy w Nowej Zelandii przez rok. Jest jednak haczyk – pracować u jednego pracodawcy można tylko przez 3 miesiące. Ideą wiz Work&Holiday jest – oficjalnie – ułatwienie młodym ludziom podróży po takich krajach, jak Australia czy Nowa Zelandia i umożliwienie im “dorobienia” w trakcie wyjazdu. Tak naprawdę jest to sposób na sprowadzenie sobie taniej siły roboczej do pracy na farmach czy plantacjach ( w NZ są to plantacje kiwi, awokado czy winnice), ponieważ żaden z mieszkańców tych krajów nie ma ochoty tak pracować za takie pieniądze – klasyk 😛 W większości europejskich krajów wizy Work&Holiday są wydawane od ręki każdemu poniżej 30 roku życia. Oczywiście my, Polacy, jak zwykle musimy mieć pod górkę – nie dość, że jest roczny limit wydawanych wiz (100! słownie sto sztuk! na 36 milionowy kraj, gdzie np choćby Czesi mają ich 200), to jeszcze obowiązuje 3-miesięczny limit pracy u jednego pracodawcy (inne narody oczywiście takich limitów nie mają, a jak!). W praktyce oznacza to, że z taką wizą są bardzo małe szanse na znalezienie pracy gdzieś indziej niż w hostelu czy na farmie. Jakie trzeba spełnić warunki, aby otrzymać wizę? Wymagań nie ma zbyt wiele – trzeba mieć mniej niż 30 lat, paszport ważny więcej niż 6 miesięcy, środki na początek pobytu (ok 4000 NZD) i być “zdrowym” (Polacy muszą obowiązkowo dołączyć rentgena klatki piersiowej do aplikacji, bo najwyraźniej masowo umiera się u nas na gruźlice i jesteśmy na nowozelandzkiej liście krajów o wysokim ryzyku). Pikuś, prawda? Schody pojawiają się gdzieś indziej, a właściwie na samiutkim początku – tak jak już wspominaliśmy wcześniej, limit roczny dla Polski to 100 wiz. Oznacza to, że rozchodzą się one w 15 min ( dosłownie, 15 minut ) po otwarciu internetowej strony z aplikacjami (nowa pula wiz jest co roku wypuszczana pod koniec lutego). Poza tym, serwery wtedy padają, bo wszyscy na raz się rzucają, aby jak najszybciej wypełnić formularz (Mówiąc “wszyscy” mam na myśli przynajmniej z 200-300 osób). Formularz aplikacyjny ma kilka stron, w których trzeba podać swoje podstawowe dane i odpowiedzieć na pytania w stylu “jesteś zdrowy? czy jesteś kryminalistą?”. Jak dokładnie wygląda każda z tych stron możecie podglądnąć na stronie 4evermoments. Jak nam udało się wyklikać 2 spośród 100? Miesiąc przed otwarciem polskiej aplikacji założyliśmy konta na nowozelandzkiej stronie urzędu imigracyjnego i ćwiczyliśmy wypełnianie formularza aplikacyjnego dla jednego z krajów, który nie ma limitów wizowych (jak np Holandia czy Kanada), kasując aplikację, gdy dochodziliśmy do strony z płatnością. Każdy z podpunktów znaliśmy na pamięć, poza tym wypełnienia pól były “zapamiętane” na naszych komputerach. Przed właściwą aplikacją mieliśmy za sobą z ok 50 treningowych “przeklikań” aplikacji, potrafiliśmy to zrobić z zamkniętymi oczami w mniej niż 2 minuty. Podczas właściwej aplikacji serwery były jednak tak obciążone, że zajęło nam to ponad 15 minut – ja byłam już pewna, że po całej zabawie, jednak szczęście nam obojgu dopisało:) Sama wiza aktualnie kosztuje 245NZD ( ok 600 zł). Do tego trzeba doliczyć koszt rentgena, który w Polsce można wykonać tylko w dwóch placówkach, zatwierdzonych przez nowozelandzki rząd – w Warszawie (140 zł) i w Krakowie (250 zł). Różnica w cenie jest znaczna, ale też różni się znacznie poziom usługi 😉 Jeśli macie dużo czasu i liczycie każdy grosz – udajecie się do Warszawy, gdzie trzeba pobujać się między dwoma ośrodkami publicznej opieki zdrowotnej (a wiadomo jak to w Polsce wygląda…:P). W Krakowie rentgena prywatnie organizuje Nowozelandczyk, więc wszystko jest szybko, gładko i sprawnie, do tego można ogarnąć to w sobotę – dlatego też kosztuje dwa razy tyle. Ja robiłam badania w Krakowie, Kuba swojego rentgena załatwiał w Dublinie, właściwie w tej samej cenie. Koszty może wydają się spore, ale to naprawdę nic w porównaniu z innymi wizami tego typu (mam tu na myśli australijskie W&H, przez które też mieliśmy nieprzyjemność przebrnąć:P). Poza tym, zwrócą się po choćby miesiącu pracy w Nowej Zelandii. Plus jest taki, że tak naprawdę nie ponosi się żadnych kosztów do momentu, kiedy praktycznie macie pewność, że wizę dostaniecie. (no chyba, że macie gruźlice :P) Złą informacją ( albo i dobrą, wszystko zależy od tego jak dobrymi domowymi informatykami jesteście) jest to, że już podczas naszej rekrutacji ludzie wymyślali makra/programy, które wypełniały aplikacje za nich. Pewnie teraz krąży ich tyle, że już wszyscy tak wypełniają ten wniosek i ręczni “klikacze” pozostają bez szans:) Edit: podczas naszej lutowej objazdówki po Wyspie Południowej spotkaliśmy kilka osób z poprzedniej edycji W&H (2018 roku) i potwierdziły one, że wciąż można klikać:P Jeśli jesteście zainteresowani aplikacją na W&H w Nowej Zelandii, odsyłamy do oficjalnej strony Nowozelandzkiego Urzędu Imigracyjnego , po dokładniejsze informacje odsyłam na stronę 4evermoments, bo po co pisać dwa razy to samo 🙂 Poza tym, co roku pod ich postem w komentarzach odbywa się gorąca dyskusja ludzi aktualnie ubiegających się o wizę. Poniżej krótkie podsumowanie Wizy Work&Holiday do Nowej Zelandii Kryteria: mniej niż 30 lat trzeba być w dobrym zdrowiu (czyli nie mieć gruźlicy i mieć “czysty” rentgen ) teoretycznie posiadać 4200$ (nam nikt tego nie sprawdzał) bilet powrotny albo środki na powrót (o bilet nikt nie pyta, środki tak jak wyżej ) teoretycznie w wymaganiach jest posiadanie ubezpieczenia medycznego, nikt o nie nie pyta Proces wizowy wypełnienie aplikacji online na stronie immigration i zapłacenie opłaty wizowej ( jeśli podczas aplikacji dotrzecie do strony z płatnością i uda wam się zapłacić, wizę, po spełnieniu reszty formalności, macie zaklepaną; jeśli się spóźniliście i wiz już nie ma, strona z płatnością się nie wyświetli) czekacie na e-mail od NZ immigration, z waszym numerem klienta (potrzebny później u lekarza) umawiacie się na wizytę lekarską w Krakowie bądź w Warszawie, u lekarza wypełniacie Chest X-Ray Certificate. Lekarz założy Wam konto w E-medical, systemie online urzędu imigracyjnego, badania zostają przesłane automatycznie. Od lekarza otrzymujecie numer NZER, który mailem trzeba wysłać do waszego opiekuna imigracyjnego ( od którego otrzymaliście pierwszy e-mail) Et voila! Po 2 tygodniach wiza jest wasza, można jechać zbierać awokado 😉 Nowa pula wiz work&holiday dla Polaków otwiera się w lutym 2020 – jeśli ktoś jest przed 30-stką (a to już bardzo niewielka rzesza naszych znajomych ;D) to zakasywać rękawy i aplikować! Warto pomieszkać w tym kraju choć na chwilę, żeby zobaczyć jaki jest piękny i na własnej skórze przekonać się, jak może być denerwujący;) Long Term Skill Shortage List Work Visa Po przyjeździe do Nowej Zelandii na wizie Work and Holiday Kuba nie miał żadnych problemów ze znalezieniem pracy, ja miałam trochę ograniczone pole manewru i pracy w zawodzie nie dostałam (3-miesięczny okres pracy był zawsze przeszkodą), ale z “jakąkolwiek” pracą biurową nie było problemu. Podczas studiów nasłuchaliśmy się wiele razy o tym, jak to Australia i Nowa Zelandia to raje dla geodetów (w odróżnieniu od Polski), jednak wiecie jak to jest – ludzie rożne rzeczy opowiadają, nie do końca zawsze warto w to wierzyć, dopóki się samemu nie zweryfikuje. My zweryfikowaliśmy i możemy oświadczyć, że to w 100% prawda:P Geodeci i inżynierowie w tym kraju mają ogromne wzięcie, Kuba po tygodniu w NZ miał 3 oferty pracy, jego pracodawca od razu wyraził gotowość do wsparcia go w aplikowaniu o wizę pracowniczą. Po kilku miesiącach zdecydowaliśmy, że zostaniemy trochę dłużej w NZ niż początkowo było to zaplanowane i rozpoczęliśmy proces aplikacji. Kuba zaaplikował o Long Term Skill Shortage List Work Visa. Jest to wiza dla osób, które posiadają już ofertę pracy od nowozelandzkiego pracodawcy, co w większości przypadków równoznaczne jest z tym, że przebywacie w Nowej Zelandii. Nowozelandczycy mają duże opory przed zatrudnianiem ludzi na odległość. Kuba wysyłał sporo CV jeszcze z Polski, bez odpowiedzi. Tak jak wspominałam wcześniej, na miejscu po tygodniu miał 3 oferty pracy. ( co nie znaczy, że się nie da tego załatwić na odległość, czytaliśmy w internetach tez o takich historiach 🙂 na pewno warto próbować). Poza tym, wasz zawód musi znajdować się na liście Long term skill shortage. Lista jest aktualizowana co roku, a ponieważ z roku na rok Nowa Zelandia zaostrza przepisy imigracyjne, lista ta staje się tez coraz krótsza. Jeszcze w 2017 roku był na niej dzisiaj już go nie znajdziecie. Oferta pracy w zawodzie z listy “Essential Skills” to podstawa, od której zaczynamy proces aplikacji i całą papierologię. Dokumenty, które będą Wam potrzebne do aplikowania ( oprócz wypełnionego wniosku;) ) kopia paszportu health check – pełne badania zdrowotne (z prześwietleniem), które kosztują ok 300 NZD. Jeśli posiadacie X-ray z aplikacji o poprzednią wizę (jakąkolwiek nowozelandzką), nie starszy niż rok, możecie go użyć i oszczędzi wam to wydatku 100$. Jeśli robicie badania w Nowej Zelandii, macie mnóstwo ośrodków do wyboru. W Polsce będzie to znowu Kraków albo Warszawa. Listę placówek można sprawdzić tu. W Nowej Zelandii znalezienie wolnego terminu na badania nie powinno zająć więcej niż 2-3 dni. zaświadczenie o niekaralności z każdego kraju, w którym mieszkaliście dłużej niż rok ( w Polsce można to bardzo prosto załatwić przez e-puap, a potem przetłumaczyć online. Kuba w Irlandii mieszkał 11 miesięcy i kilka dni, także dzięki takiej luce w prawie nie musiał się użerać z irlandzkim systemem ;D) nowozelandzka umowa o pracę na pełen etat oraz aplikację uzupełnioną przez waszego pracodawcę. Musi on wykazać w niej, że próbował zatrudnić wcześniej Nowozelandczyka na tę pozycję. U Kuby nie stanowiło to problemu, bo naprawdę ogłoszenie o pracę wisiało przez kilka miesięcy na Seek’u. kopie dyplomu studiów po angielsku, poświadczającą odpowiednie kwalifikacje w zawodzie. Ten punkt dla większości nie powinien stanowić problemu, ponieważ Nowa Zelandia akceptuje większość dyplomów polskich uczelni… większość… Pełną listę możecie znaleźć tutaj, tak się składa, że jest tam np. Uniwersytet Zielonogórski czy Katolicki Uniwersytet Lubelski, ale AGH-u na niej nie ma:P jeśli zaliczacie się do grona tych AGH-owych (czy innych) nie-szczęśliwców, wasza aplikacja wydłuży się o kolejny miesiąc i zdrożeje o 700$, ponieważ będziecie musieli akredytować swój dyplom w New Zealand Qualifications Agency. poświadczenie poprzedniego doświadczenia zawodowego, czyli świadectwo pracy po angielsku bądź rekomendacje od poprzedniego pracodawcy jeśli wasz zawód znajduje się na liście nowozelandzkich zawodów wymagających rejestracji, poświadczenie jej uzyskania O wizę “Long Term Skill Shortage” można zaaplikować online (co dużo ułatwia). Obecnie wiza kosztuje 645 NZD, ale z roku na rok będą one prawdopodobnie drożeć (znowu, zaostrzanie polityki imigracyjnej ). Na rozpatrzenie wniosku czeka się 2-3 miesiące, na stronie są podane ramy czasowe, w jakich większość wniosków jest rozpatrywana. Nie łudźcie się, jeśli jest napisane, że jest to 90 dni, wasza wiza zostanie rozpatrzona w 90 dni albo dłużej, na pewno nie wcześniej 😛 Wiza zostaje przyznana na 30 miesięcy, później możecie aplikować o tymczasową rezydenturę w Nowej Zelandii bądź o kolejną wizę pracowniczą. Kuba posiadając ten rodzaj wizy mógł pracować tylko i wyłącznie dla pracodawcy, który podany był we wniosku. Partner of a Worker Work Visa Jeśli nie macie tyle szczęścia i waszego zawodu nie ma na liście “essential skills”, można podpiąć się pod wizę kogoś, kto takie szczęście ma 😉 Moja wiza została wydana na podstawie “partnerstwa” z Kuba, które musi spełniać wymogi “Genuine and stable relationship”. Dobra wiadomość jest taka, ze wcale nie potrzebne jest do tego świadectwo ślubu. Nowa Zelandia jest pod tym względem bardzo liberalna, nawet nasza pani premier żyje w związku na kocią łapę ze swoim partnerem 😉 Co więcej, samo świadectwo ślubu nie jest wystarczającym dowodem dla Nowozelandczyków, że jesteście “stable” i “genuine”. Moja aplikacja wizowa, oprócz podstaw administracyjnych jak wysłanie kopii paszportu, health checku i zaświadczenia o niekaralności, opierała się na udowodnieniu tego, że z Kubą jesteśmy naprawdę parą forever and ever 🙂 Tak na logikę, nie powinien być to zbyt wielki problem… oj,w jakim wielkim byłam błędzie tak myśląc …:P Aby udowodnić swoje partnerstwo, musicie opisać historie swojego związku i przedstawić dokumenty w 5 kategoriach. Wszystkie dokumenty muszą być oczywiście po angielsku, przetłumaczone prze tłumacza przysięgłęgo, więc kombinowaliśmy jak mogliśmy, aby załączać jak najmniej polskich papierów i korzystać z tych oryginalnie angielskich. Evidence of shared residence – czyli umowa najmu mieszkania, wspólne rachunki za prąd itp. Nie tłumaczyliśmy polskiej umowy wynajmu mieszkania (dajcież spokój, 10 stron!), za to dołączyliśmy list od rodziców Kuby, że mieszkaliśmy u nich w mieszkaniu. Ponieważ mieszkaliśmy osobno przez rok, gdy Kuba był w Irlandii, musieliśmy wyjaśnić, dlaczego taka sytuacja miała miejsce i udowodnić, że się odwiedzaliśmy i nasz związek zachował ciągłość. (Dołączaliśmy bilety lotnicze, dobrze ze Ryanairek wystawia je po angielsku 😉 ). Immigration bardzo lubi też koperty zaadresowane do Was obojga, pod wspólnym adresem – czyli pocztówki czy paczki, mogą też być dokumenty online razem z adresem (np. rezerwacje nowozelandzkich chatek górskich) Financial interdependence – nowozelandzkie immigration za jedyny prawilny dowód wspólnych finansów uznaje wspólne konto w nowozelandzkim banku oraz wspólny majątek (np. auto), więc gdy ich nie ma, jest trochę pod górkę (ale się da). My załączaliśmy naszą wspólną kartę kredytową, poza tym robiłam zestawienie wyciągów z mojego konta wraz z biletami czy paragonami, pokazując, że płaciłam za jakieś rzeczy Kuby i vice versa. Jako potwierdzenie, że kupiliśmy razem samochód (zarejstrowany tylko na Kubę) wysłaliśmy e-mail od jego poprzedniego właściciela, który potwierdzał, że wspólnie przekazaliśmy mu gotówkę. Time spent together/public recognition/family support – w tej sekcji głównie zdjęcia, bilety lotnicze i listy od przyjaciół i rodziny, potwierdzające jaką jesteście wspaniałą i słitaśną parą. Dużo zdjęć i listów. Communication and maintenance of the relationship – czyli listy, rozmowy, maile, czaty itp. Była to najbardziej problematyczna część, ponieważ – jak już wspominałam – wszystko musi być po angielsku, a my jeszcze nie zapomnieliśmy ojczystego języka i porozumiewamy się miedzy sobą po polsku. Już widzę, ile by kosztowało tłumaczenie głupawych rozmów What’s appowych 😛 Całe szczęście udało nam się to obejść. Napisałam obszerne wytłumaczenie, jak to Kuba nie ma Facebooka ani innych social mediów oraz że głównie rozmawiamy ze sobą przez telefon. Załączyłam screeny historii połączeń telefonicznych ( po przełączeniu telefonu na inglisz, of kors), historii telefonicznych rozmów what’s appowych oraz kilka pustych maili z rożnymi datami, w których tylko przesyłaliśmy miedzy sobą załączniki. koszt tłumacza – 0 zł, Przeszło 😀 Moja lista nie wyglądała aż tak obszernie podczas oryginalnego, pierwszego składania dokumentów. Założyłam wtedy, że nowozelandzkie Immigration, jako urząd, interesują tylko oficjalne, urzędowe dokumenty. Załączyłam więc umowy, konta bankowe i parę zdjęć. Błąd. Immigration kocha listy. Im więcej listów tym lepiej, a już najlepiej jeśli są od Nowozelandczyków. Po miesiącu od wysłania dokumentów ( w formie papierowej, wtedy jeszcze nie było opcji na złożenie wniosku o tego typu wizę online) dostałam informację, ze muszę uzupełnić aplikację, bo nie do końca wierzą mi, ze jestem dziewczyną Kuby od 5 lat. Wtedy to właśnie zaczęłam kompletować cała głupawą papierologię, screeny z historii, wyciągi z kont, listy od drużyny piłkarskiej Kuby jak to jestem na każdym meczu (no nie do końca…:P) i naszych znajomych z Polski ( dzięki Agata;) ). Całe szczęście, że dodatkowe dokumenty mogłam wysyłać już online – ostatecznie moja aplikacja miała 30 załączników, czasem ponad 10-20 stronicowych, więc chyba bym zbankrutowała przy ich drukowaniu 😉 Nie musiałam tez oszczędzać się z załączaniem wspólnych zdjęć ( a wiecie, tych trochę mamy:P) Gdy ja składałam wniosek o wizę, była ona jeszcze w wersji papierowej, wbijana do paszportu. Jest to duże utrudnienie, bo tak naprawdę przez 3 miesiące mój paszport, jedyny ważny dokument w Nowej Zelandii, znajdował się w urzędzie imigracyjnym. Nie mogłam wyjechać z NZ, a co gorsza kupić alkoholu w sklepie!!! 😛 (w NZ jest bardzo restrykcyjna polityka dot. sprzedaży alkoholu, a legitymować się można tylko nowozelandzkimi dokumentami bądź paszportem). Całe szczęście to się już zmieniło, wniosek składa się online. Obecnie moja wiza kosztuje 495$. Czeka się na nią także około 2-3 miesięcy (ja wniosek składałam w listopadzie, wiza przyznana w lutym) Wiza wydawana jest na taki sam okres jak wiza partnera (30 miesięcy). Jest ona w zasadzie lepsza niż wiza Kuby – ja mogę zmieniać pracę, ile chcę oraz pracować w jakimkolwiek zawodzie, natomiast Kuba musi być geodetą w firmie, dla której wizę dostał (można ją przepisać na innego pracodawce za opłatą, ale tak czy siak – może pracować tylko i wyłącznie jako geodeta) Plusem obu wiz – zarówno mojej, jak i Kuby – jest to, ze jesteśmy objęci państwowa opieka medyczna tak jak Nowozelandczycy. Szału nie ma, bo tutaj państwowa opieka jest bardzo podstawowa, ale zawsze nie trzeba się o to martwić. A następny krok? Po 2 latach przebywania na work visa można aplikować o tymczasowa rezydencje, natomiast po kolejnych 2 latach o rezydencje stalą, ale na razie te udręki nas ominą… 😉 Wszystko to może wydawać się trochę skomplikowane, ale naprawdę można bez problemu ogarnąć samemu, bez wydawania pieniędzy na agentów imigracyjnych. Urząd Imigracyjny też nie jest taki straszny – jeśli się pomylicie bądź zapomnicie czegoś dołączyć, zawsze można się z nimi skontaktować i poprawić/dosłać. Gdy ja musiałam uzupełniać moją aplikację wizową, dostałam na to tydzień. Jako że akurat byliśmy na wakacjach, napisałam do Urzędu o przesunięcie tego deadline’u – udało się to bez problemu. Niestety prawdą jest też, że ludzie tam pracujący nie mają wiedzy wykraczającej poza to, co napisane jest na stronie. Jeśli więc macie jakiś specyficzny i bardziej skomplikowany problem z Waszą aplikacją, niestety nie macie co liczyć na rzetelną informację. Moje pierwsze starcie z “Customer Service” w NZ Immigration miało miejsce jeszcze z Polski, gdy nie byłam w stanie wydrukować mojej wizy z systemu online. Z moją wizową opiekunką wymieniłam kilkanaście maili, w których ja pisałam, że nie mogę tego zrobić, a ona że powinnam wejść na swoją stronę i tam będzie. I tak w koło Macieju. Dopiero po wysłaniu jej maila z 10 print-screenami z każdego kroku w końcu zaakceptowała fakt, że naprawdę nie mam tej wizy w systemie i wysłała mi ją mailem. ( Po przylocie do NZ sama trafiłam do Customer Service jednej z nowozelandzkich firm i widząc od środka, kto tam pracuje i jak to funkcjonuje, ta sytuacja w ogóle mnie nie dziwi ;D ). Podobna sytuacja miała miejsce, gdy próbowałam się dopytać o to, kto jest moim pracodawcą (z perspektywy ograniczeń wizy “W&H”) – agencja pracy czy firma, dla której pracuję. Po pierwszym telefonie do Urzędu usłyszałam, że agencja; po drugim, że firma; po trzecim, że oboje 😀 (dla zainteresowanych, pierwsza odpowiedź jest poprawna, zweryfikowane przez agencyjnych prawników) Zdobycie wizy do Nowej Zelandii jest czasochłonnym i drogim procesem, nie jest to też najprzyjemniejsze ani najłatwiejsze zadanie. Dlatego przed podjęciem decyzji o przeprowadzce warto zapoznać się ze wszystkimi aspektami emigracji (kosztami życia, zarobkami, itp.), a jeśli jest tylko taka możliwość przeprowadzić emigrację testową na wizie Work&Holiday 🙂 My nie żałujemy ani trochę tych dwóch lat spędzonych w Nowej Zelandii, jednak wiemy też już, że życie tam ma wiele minusów. Czy wrócimy do NZ? Może… Póki co toczymy nowe bitwy, z australijskim Urzędem Imigracyjnym 🙂

jak przeprowadzić się do nowej zelandii